Η συμφωνία της Βιβλικής κοσμογονίας με κάποια πορίσματα των φυσικών επιστημών σε κάποιες λεπτομέρειες που δεν είναι ουσιώδεις σε σχέση με τους θρησκευτικούς σκοπούς της Βίβλου παρουσιάζεται τόσο ανέλπιστη και απροσδόκητη, ώστε μόνο αν δεχόμασταν, ότι ο συγγραφέας του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης είδε σαν σε κάποιο πανόραμα να εκτυλίσσεται και να αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια του η εικόνα της δημιουργίας, θα μας εξηγούνταν πλήρως αυτή.
Τέτοιες λεπτομέρειες θα μπορούσαν να θεωρηθούν η προ του ηλίου δημιουργία του φωτός κατ’ αυτήν την πρώτη μέρα, η κατακάλυψη όλης της επιφάνειας της γης από τα νερά κλπ.
Η σαν με κάποιο πανόραμα εκτύλιξη μπροστά στον ιερό συγγραφέα της Βιβλικής Κοσμογονίας της όλης εικόνας της εξηγεί πλήρως, και πώς αυτός μιλά για ημέρες, ενώ κάθε μία από τις ημέρες που αναφέρει περιλαμβάνει μυριάδες όχι ετών, αλλά αιώνων ολοκλήρων.
Δεν θα πούμε, ότι και στη Γραφή η λέξη ημέρα χρησιμοποιείται με έννοια ευρύτατη παραπέμποντας μαζί με τον Hamard στα Γεν. β 4, Εξόδ. ι 6,Λευϊτ. ζ 35,Αριθμ. ζ 10,Δευτερ. θ 24.
Ούτε θα υπενθυμίσουμε, ό,τι είπαμε παραπάνω για τις τρεις πρώτες ημέρες, ότι αυτές προφανώς και σύμφωνα με το ίδιο το κείμενο της Βιβλικής Κοσμογονίας δεν μπορούν να είναι φυσικές, αφού ο ήλιος που κανονίζει τις φυσικές ημέρες φέρεται να εμφανίζεται την τέταρτη ημέρα, θα συμφωνήσουμε όμως με τον Godet που παρατηρεί ότι, εάν ο Θεός ήθελε να παρουσιάσει στον ιερό συγγραφέα της Γένεσης με κάποια συντομία τις κύριες φάσεις, δια μέσου των οποίων εκτυλίχτηκε και διήλθε το δημιουργικό έργο, ο προσφορότερος τρόπος ήταν να τον καταστήσει με κάποια θεία οπτασία θεατή των διάφορων σταθμών της δημιουργίας με αλλεπάλληλους και διαδοχικούς πίνακες, ο καθένας από τους οποίους θα αναπαριστούσε σε μεγαλειώδη σκηνή μέχρι ποίου σημείου το έργο της δημιουργίας είχε προχωρήσει.
Ο καθένας από τους πίνακες αυτούς ήταν για το μάτι του ιερού συγγραφέα μία ημέρα. Αλλά η ημέρα αυτή εκπροσωπούσε όλο το πλήθος των ημερών που αναλογούσαν στους αιώνες, από τους οποίους απαρτιζόταν η περίοδος εκείνη η οποία προβλήθηκε με τον ένα πίνακα.
Το χρονικό επίσης διάστημα, το οποίο χώριζε τον πίνακα αυτόν από αυτόν που τον ακολουθούσε, ήταν μία νύχτα, και συμβόλιζε όλες τις νύχτες της ίδιας περιόδου, κατά τις οποίες προετοιμαζόταν αργά η επόμενη περίοδος.
Έτσι πέρασαν μπροστά από τα μάτια του θεόπτη σαν σε κάποια κινηματογραφική ταινία έξι πίνακες, που εκπροσωπούσαν τις φάσεις, τις πλέον χαρακτηριστικές ολόκληρου του δημιουργικού έργου.
Και παρουσιάζοντας τους πίνακες αυτούς ο Θεός στον δούλο του έβαλε ως σκοπό με τον καθένα από αυτούς να μας γνωρίσει την κεντρική ιδέα, που δέσποζε σε αυτόν και μόνη πρακτικά αναγκαία. Δηλαδή ο Θεός, ο ένας και μόνος Δημιουργός, έφτιαξε κάθε ένα τμήμα του έργου και το έργο ολόκληρο.
Έτσι κατανοούμε με τη φύση αυτού του τρόπου της αποκάλυψης των γεγονότων της δημιουργίας και της σειράς, με την οποία αυτά εκτυλίχτηκαν, πώς αυτού που έβλεπε αυτά μέσω των αλλεπάλληλων και διαδοχικά εμφανιζομένων σε αυτόν αποκαλυπτικών πινάκων προσελκυόταν η προσοχή από τα κύρια χαρακτηριστικά και τα κυρίαρχα γεγονότα κάθε περιόδου, και όχι από τις αφανέστερες λεπτομέρειες, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο καταπνίγονταν από το μέγεθος και την έντονη προβολή των επικρατέστερων.
Όταν επί παραδείγματι αναπτυσσόταν καταπληκτικά η φυτική ζωή της λιθανθρακοφόρου περιόδου, παραμεριζόταν από το μεγαλοπρεπές και μοναδικό θέαμα, το οποίο παρείχε αυτή, η στα βάθη των θαλασσών κινούμενη ζωή των μαλακίων και οστρακόδερμων, και μόνο όταν τα κολοσσιαία δάση άρχισαν να αραιώνουν και κατά κάποιο τρόπο να εξαφανίζονται, προβαλλόταν εντυπωσιακή η ζωή που ανέκυπτε από τα νερά και γεννιόταν και εξελισσόταν σε αυτά.
(Π.Ν. Τρεμπέλα Απολογητικαί Μελέται τομ. Β. σελ 52-54 αποσπάσματα. Οι υπογραμμίσεις δικές μας)
