Η μικρούλα πάλευε αρκετή ώρα να το ζωγραφίσει. Στο τέλος με ένα πλατύ χαμόγελο παρέδωσε το έργο της. Το τεράστιο πλεονέκτημα ενός δασκάλου: η συμμετοχή του στην παιδική αθωότητα.
Αυτή η παιδικότητα είναι στόχος να απομειωθεί, να περιοριστεί, να εξαφανιστεί. Πολλά, πλέον, δείχνουν αυτή την τάση.
Τα παιδιά καλούνται με βία να γίνουν μικρομέγαλα.
Να χάσουν κάθε αξία που υπάρχει μέσα τους.
Να καταναλώνουν άκριτα τα πάντα.
Να αποκτήσουν ροπές σεξουαλικές από την παιδική ηλικία ακόμα, χωρίς να κατανοούν τι βλέπουν.
Να μην εκφράζονται, μόνο μηχανιστικά να ακολουθούν.
Να φοβούνται από μικρά.
Να μην έχουν Θεό.
Μιλάμε για την επόμενη γενιά και τις νέες ιδέες που θέλουμε από αυτή. Μα δεν πρόκειται, αγαπητοί μου, για θέμα ηλικίας. Όλο το θέμα έγκειται στο μέγεθος της αλλοτρίωσης που έχουν τα παιδιά από νωρίς…
Με ποιον νου θα σκεφτούν; Ποια καρδιά θα έχουν; Αυτή που θα κομματιάζεται στον αριθμό των παθών τους; Ποια ικμάδα θα έχει, άραγε, μείνει;
Οι γονείς συνυπεύθυνοι στο έγκλημα που επιτελείται. Ποιο έγκλημα ;Μα αυτό, της δημιουργίας ανάπηρων πνευματικά παιδιών που χωρίς πυξίδα θα ταλαιπωρούν τον εαυτό τους και τους γύρω τους…
Νικόλαος Ταμπουρέας