Με ρώτησαν αν συγχωρώ και διαπίστωσα ότι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν είναι απλή. Η ειλικρινής πηγαία συγχώρεση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έκανα κάποιες σκέψεις και εντόπισα το βαθμό της συγχώρεσης που έχω μέσα μου.
Ήμουν και είμαι σε ένα βαθμό ένας άνθρωπος με ενοχές, όχι τόσο από τον τρόπο που μεγάλωσα όσο λόγω χαρακτήρα.
Από παιδί συνήθιζα να ενοχοποιώ τον εαυτό μου για οποιαδήποτε αρνητικό συνέβαινε, και να αναζητώ το ποσοστό του λάθους που έκανα ή τι δεν έκανα σωστά και τα πράγματα οδηγήθηκαν σε ένα κακό αποτέλεσμα.
Οι ενοχές είναι ένας κακός σύμβουλος για να μεγαλώσει ένα παιδί και αυτό αποδείχθηκε όταν βγήκα από το στενό πυρήνα της οικογένειας στη πραγματική ζωή. Τότε ήρθαν τα δύσκολα.
Οι άνθρωποι που συνάντησα ήταν ιδιαίτεροι και εγώ προσπαθούσα να τους διορθώσω παίρνοντας απάνω μου ευθύνες που δεν μου αναλογούσαν.
Δεν επιθυμούσα τις συγκρούσεις και τις απέφευγα αποδίδοντας στον εαυτό μου την αιτία για την οποία δημιουργήθηκαν.
Έδειχνα ότι έκανα υπομονή, όμως κατά βάθος μέσα μου «έβραζα», ένοιωθα ένα τσαλάκωμα ψυχής, αισθανόμουν ότι από κάπου έπρεπε να δραπετεύσω. Ουσιαστικά δεν συγχωρούσα, έκανα απλά υπομονή, και είχα κλειστεί σε ένα ψυχικό καβούκι.
Οδηγήθηκα σε μια ιδιότυπη εσωστρέφεια με στοιχεία κατάκρισης και μνησικακίας. Ανέπτυξα μια υπεραισθησία με στοιχεία αυτοκαταστροφικά και ακυρωτικά για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ψάχνοντας μέσα μου, διαπίστωσα ότι το αίσθημα εκείνο που με μπλόκαρε και δημιουργούσε όλο αυτό το ψυχικό μόρφωμα, ήταν ο φόβος.
Είχα φοβηθεί πάρα πολύ – εύλογα ίσως – αλλά αυτό μου στερούσε την αγάπη, την πραγματική ενότητα στις σχέσεις, την καθαρή ματιά στα δεδομένα της ζωής. Υπερβολές, κινδυνολογίες, μηδενιστικές τάσεις με έκαναν να κλείνομαι στον εαυτό μου.
Ωστόσο μέσα μου δούλευαν κατακριτικά όλα αυτά και στην πραγματικότητα δεν συγχωρούσα, αντιθέτως έψαχνα αφορμές να αποδείξω τα λάθη των άλλων «κουνώντας το δάκτυλο». Ώσπου αντιλήφθηκα ότι αυτά τα πράγματα δεν λύνονται με αυτό τον τρόπο.
Ο πνευματικός αγώνας μπήκε στη ζωή μου τη στιγμή που τον χρειαζόμουν περισσότερο.
Η ζωή μου μέσα στην εκκλησία με μαθαίνει να πατάω στα πόδια μου, να αγαπώ το εαυτό μου, να προσπαθώ και ας κάνω και λάθη, να μη περιμένω τίποτε από τους άλλους, να δίνω απροϋπόθετα , να ξεχνάω ότι με ταπεινώνουν.
Τα πάθη των άλλων ανθρώπων δεν τα κάνω δικά μου πάθη. Προσπαθώ με μια σταθερότερα και ευθύτητα στη συμπεριφορά να τους αποδεχθώ ως επιλογές του Θεού στη ζωή μου, να αναδείξω τα θετικά τους στοιχεία.
Κρατάω τις αποστάσεις εκεί που πρέπει, διαφυλάσσοντας την πνευματική μου υγεία, και ταυτίζομαι όταν υπάρχει ανάγκη.
Έτσι περιορίζεται μέσα μου η μνησικακία, μειώνονται οι κακοί κατακριτικοί λογισμοί. Δεν παίρνω τα πράγματα προσωπικά, δεν δίνω περισσότερη σημασία από ότι πρέπει σε οτιδήποτε.
Η Αγία Γραφή, τα πνευματικά κείμενα, περιέχουν μαθήματα ζωής – μιας όμορφής ζωής – που επέλεξα να ζήσω.
Όλα αυτά δεν τα θεωρώ πνευματικά κατορθώματα αλλά μια συνεχή πορεία, με πισωγυρίσματα πολλές φορές, αλλά με συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Οχυρώνω την ψυχή μου με πίστη και μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια ένοιωσα την αγάπη του Θεού να αγγίζει γλυκά την ψυχή μου.
Μια ασυνήθιστη κατάσταση μέθης από αγάπη, μιας αγάπης αλλιώτικης, με γέμισε , με ολοκλήρωσε και έτσι σιγά σιγά ο φόβος φεύγει και δίνει τόπο στην αγάπη για τους άλλους, τα δάκρυα λύπης γίνονται δάκρυα χαράς.
Εξάλλου γιατί να φοβάμαι πια αφού έχω μαζί μου τον Κύριο μου.
Δεν ξέρω αν ο Κύριος μου έδωσε αγάπη και έτσι μειώθηκε ο φόβος ή μείωσε μέσα μου το φόβο και έτσι ήρθε η αγάπη. Εκείνος ξέρει. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτά τα δύο λειτουργούν μέσα μου αντιστρόφως ανάλογα και μέσα σε αυτή τη πορεία μετασχηματισμού εντόπισα την συγχώρεση.
Δεν ευθύνεται κανένας αν δεν μπόρεσα να σκεφτώ με αυτό τον τρόπο νωρίτερα και άφησα τον εαυτό μου ευάλωτο στο φόβο. Γι’ αυτό δεν αποδίδω καμία ευθύνη σε κανένα. Για όσα έζησα ευθύνομαι μόνο εγώ. Γι’ αυτό και συγχωρώ.
Σήμερα μετά από τέσσερα χρόνια πνευματικής ζωής αισθάνομαι ότι η ψυχή μου σμιλεύτηκε, μαλάκωσε τόσο πολύ που τολμώ να πω ότι ενώ οι δύσκολοι άνθρωποι της ζωής μου με πόνεσαν πολύ , με ευεργέτησαν ταυτόχρονα.
Χωρίς αυτούς δεν θα γνώριζα αυτό το άλλο με το οποίο ζω μαζί. Τους αγαπώ , είναι οι άνθρωποι μου! Ας είναι ευλογημένοι!!
Μ.Ψ.