Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Χατζηθανάση
Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 3/11/2001.
(…) Και γεννιέται ένα παιδί —αφήνουμε την σύλληψη και προχωρούμε στην γέννηση— και μεγαλώνει, άλλο κοντά στους υπεύθυνους γονείς που του προσφέρουν τον χώρο της αγάπης τους προς τον Θεό και μεταξύ τους και άλλο από άγνωστα πρόσωπα, λυπημένα, μοναχικά μετά από το διαζύγιο ή τον απαράδεκτο τρόπο συζυγίας χωρίς Θεό ή κοντά σε πρόστυχα και απαράδεκτα πρόσωπα.
Μία συγκλονιστική σκηνή μου περιέγραψε κάποια γυναίκα που ήρθε να εξομολογηθεί το μίσος της για κάποιο συγγενικό της πρόσωπο.
Όταν πήγε στο μαιευτήριο και σήκωσε στα χέρια του το νεογέννητο βρέφος και καθώς το βαστούσε, είπε ό,τι αισχρότερο μπορείτε να φανταστείτε, για το μέλλον αυτού του αγοριού. Τέτοιοι άνθρωποι λοιπόν δεν θέλουμε ποτέ να βρίσκονται κοντά στα παιδιά μας.
Και μεγαλώνει το παιδί και αρχίζει να ξυπνά η φύση του, το αγοράκι και το κοριτσάκι. Βλέπει τις διαφορές κι αρχίζει να ρωτά.
Αιώνες πριν ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, προλαμβάνοντας τους σοφούς της εποχής μας, μας ειδοποιεί για τη γεννετήσια λειτουργία που παρουσιάζει τις πρώτες εκδηλώσεις της από την βρεφική ηλικία, με την εξής φράση: «Αι προς τεκνογονίαν φυσικαί κινήσεις επισημαίνουσιν υπομαζίοις έτι ούσι τοις παισί». Δηλαδή η κίνηση προς την τεκνογονία, η γεννετήσια ορμή φαίνεται από την στιγμή που το παιδάκι θηλάζει τη μητέρα του.
Και ρωτά το παιδί καθώς μεγαλώνει. Ποιούς ρωτά; Όποιους είναι κοντά του. Και ποιοί είναι αυτοί; Είναι οι φρόνιμοι αγαπημένοι, θεολογημένοι, αγιασμένοι γονείς; Ή μήπως κάποιοι αδιάφοροι, άθεοι, αντίθεοι, αγράμματοι ως προς την αλήθεια της γεννετήσιας ορμής;
Θα του πουν: μη ρωτάς τέτοια. Θα μεγαλώσεις και θα μάθεις. Θα του πουν του παιδιού γελώντας: «πονηρούλη» και θα χαχανίζουν σαν χαζοί, ότι το παιδάκι δηλαδή άρχισε να κάνει πονηρές ερωτήσεις. Θα του πουν: περίμενε λίγο, θα σου εξηγήσουν οι δάσκαλοι και οι ειδικοί επιστήμονες. Αυτές θα είναι οι απαντήσεις μας;
Μήπως θα του τα μάθουν στο σχολείο τα νέα εγχειρίδια για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής; Ή η τηλεόραση; Όχι. Όλοι και όλα αυτά θα του πουν πέντε αλήθειες και 95 ψέματα.
Εμείς θέλουμε υπεύθυνους γονείς, που με σοβαρότητα, σύμφωνα με την ηλικία του παιδιού τους που ρωτά, θα του εξηγήσουν το θέλημα του Θεού, την προοπτική του Θεού για τον άνθρωπο.
Εάν δεν έχουμε γονείς να θεολογούν σε κάθε απίθανη ερώτηση του παιδιού τους, αλοίμονό μας, για οποιοδήποτε πράγμα. Δεν υπάρχουν αστεία ή γελοία. Υπάρχουν σοβαρότατες ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά και πρέπει να μάθουμε να απαντάμε στα παιδιά μας, κι όχι να τα παραπέμπουμε κάπου αλλού.
Πρέπει εμείς να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Από αυτούς θέλουμε να ακούσει ότι ο Θεός ευλογεί, με το Μυστήριο του Γάμου, τα σώματα του πατέρα και της μητέρας και ο δημιουργικός Του λόγος «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε», φέρνει τα παιδιά στον κόσμο και τα χαρίζει στους γονείς, για να Του τα μεγαλώσουν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και συγχρόνως να παιδαγωγηθούν από τα παιδιά τους, να γίνουν ταπεινοί, να γίνουν αυτοθυσία, να γίνουν όλοι γεμάτοι αγάπη.
Να μπούνε στον Παράδεισο δια της τεκνογονίας.
«Η γυνή, θα μας πει ο Κύριός μας, σωθήσεται δια της τεκνογονίας», η οποία από τους Πατέρες μεταφέρεται και ερμηνεύεται ως παιδοτροφία. Δεν είναι λέει το να γεννήσεις παιδιά που σε κάνει γονιό, αλλά το να μεγαλώνεις παιδιά με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.
Εκεί, κοντά στους άγιους γονείς του το παιδάκι, θα μάθει ότι δεν υπάρχουν μέλη του ανθρώπου για τα οποία μιλάμε και μέλη για τα οποία δεν μιλάμε. Δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτά τα δώρα του Θεού.
Αν δεν το κάνουν οι γονείς αυτό, τελείωσε η υπόθεση. Όμως μαθαίνουμε συγχρόνως να προσέχουμε, γιατί κάποιοι άλλοι μιλούν υποτιμητικά, γελοία, βρώμικα, για την δημιουργία του Θεού και πρέπει να ανατρέπουμε συνεχώς αυτήν την διδασκαλία των έξωθεν που θέλουν να μιλούν υποτιμητικά για ό,τι ο Θεός ευλόγησε.
Κοντά στους γονείς λοιπόν αρχίζει να μαθαίνει την θεολογία, τον λόγο δηλαδή για τον Θεό και τον Λόγο του Θεού για τον κόσμο και για τον άνθρωπο.
Γιατί αν ο γονιός δεν παίρνει αφορμή από κάθε ερώτηση η παρατήρηση του παιδιού του για να θεολογήσει και για να περιγράφει το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο, τότε, αλοίμονό μας, αν περιμένουμε βοήθεια από ανθρώπους και σχολεία και συστήματα και εκπαιδευτικά προγράμματα (…)
Από το βιβλίο: «ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ, ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ»
(Πρόγραμμα έτους 2002-2003)
Ενορία Αγ.Παρασκευής Αττ. Σχολή Γονέων Αγ.Παρασκευής. (σελ: 49-51)