Στην άκρη μίας λίμνης είχαν κατέβει μερικά περιστέρια. Λίγο πιο πέρα, αναπηδούσαν έξω από το νερό, παίζοντας, ένα – δύο βατράχια… Καί ένα παιδάκι έριξε κατά κει μία πέτρα.
Τότε, τα μεν περιστέρια πέταξαν καί υψώθηκαν στον ουρανό, οι δε βάτραχοι βούτηξαν βαθιά στο νερό καί δεν ξαναφάνηκαν.
Το μικρό αυτό μύθο τον αναφέρει ό Μ. Βασίλειος.
Λέγει κατόπιν: «Μια συκοφαντία – σαν μία πέτρα πού πέφτει – μπορεί να έχει δύο αποτελέσματα: “Αν είμαστε ένοχοι, θα βουλιάξουμε εξ αιτίας της, όπως βούλιαξαν οί βάτραχοι σ’ εκείνο το τέλμα. Αν όμως είμαστε καθαροί, θα γίνει αφορμή να βρεθούμε πιο ψηλά, όπως τα περιστέρια»
Ας μείνουμε για λίγο στη δεύτερη περίπτωση. Πόσες αλήθεια φορές ένας άνθρωπος δε συκοφαντείται άδικα; Τί χρειάζεται να κάνει ό πιστός χριστιανός στις δύσκολες αυτές στιγμές όταν αισθάνεται ότι οί άλλοι τον «πατάνε», τον κατηγορούν καί τον διασύρουν;Χρειάζεται πολλή προσευχή.
«”Οταν εσύ προσεύχεσαι με όλη σου την ψυχή για εκείνον πού σε συκοφάντησε, τόσο καί ό Θεός πληροφορεί για την αθωότητα σου όσους σκανδαλίστηκαν εξ αίτιας της συκοφαντίας», λέγει ό Άγιος Μάξιμος.
Συμπληρώνει ό “Αγιος Έφραίμ ό Σύρος: «”Αν ποτέ συκοφαντηθείς καί αποκαλυφθεί ή αθωότητα σου, μην ύπερηφανευθείς.Με ταπείνωση ευχαρίστησε το Θεό πού σε λύτρωσε από τις συκοφαντίες των ανθρώπων»
Είναι ωφέλιμο σε αυτό το σημείο να πούμε ότι οί δίκαιοι ωφελούνται από τις εναντίον τους συκοφαντίες. Μην ξεχνάμε όμως την περίπτωση των βατράχων. Να είμαστε εμείς, δηλαδή ένοχοι συκοφαντίας. Χρειάζεται προσοχή.
“Οπως μεγαλύτερη προσοχή απαιτείται εμείς να μη συκοφαντούμε κανένα έστω καί αν ή κατηγορία, πού υπάρχει για το άλλο πρόσωπο, είναι δίκαιη. Υπάρχει κι άλλος τρόπος θεραπείας: ή αγάπη καί ή συγχωρητικότητα.
Tου θεολόγου Άγγελου Γκούνη-Πειραική Εκκλησία
