Τόσο πολύ αγαπούσε τα παιδιά που και σε ένα νεαρό που μπήκε στο σπίτι του για να κλέψει, έστρωσε τραπέζι.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ερχόταν στο σχολείο μας για τον αγιασμό, μέχρι που έφυγε για πάντα.
Ο π. Γεράσιμος αγαπούσε ιδιαίτερα τον Εσπερινό γιατί προσφέρει μια δεύτερη ευκαιρία σε εργαζόμενα ή λιγότερο προνομιούχα παιδιά, όπως και σε μεγάλους που αναζητούν τη γνώση και την πρόοδο.
Πάντοτε τόνιζε ότι τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα.
“Την ευθύνη γι αυτά έχουμε εμείς οι ιερείς, οι γονείς και οι δάσκαλοι”…
Ό,τι έλεγε το έκανε πράξη.
Μια μέρα πήγε στο σπίτι του και βρήκε ένα νεαρό μέσα που παραβίασε την πόρτα της κουζίνας του και μπήκε με σκοπό να κλέψει.
Αφού τον έπιασε σε συζήτηση τελικά του έστρωσε και το τραπέζι …
Και μιαν άλλη φορά μας πήρε τηλέφωνο να πάμε στο σπίτι του αμέσως.
Όπως μπήκαμε, κόπηκε η ανάσα μας, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας!
Καταστροφή, τα πάντα ριγμένα στο πάτωμα. Ράσα, εικόνες, σταυροί, βιβλία, βάζα, τα πάντα, τα πάντα πεταμένα.
Ντουλάπια, ράφια, συρτάρια αναποδογυρισμένα. Αυτός ο βανδαλισμός από χέρια ανθρώπων προήλθε;
Ο Γέροντας δεν είχε λεφτά και δεν πήραν τίποτα, ούτε ένα πολύτιμο σταυρό με Τίμιο Ξύλο.
Φαίνεται δεν τον αναγνώρισαν.
“Να, εδώ σε αυτό το βιβλίο υπήρχαν 200 ευρώ και δεν τα βρήκαν οι καημένοι”.
“Αυτό έχετε να πείτε, πατερούλη”;
Μα τι άλλο να έλεγε;
Ήξερε ότι “η ανθρωπότης νοσεί ανιάτως …ότι το κακό δεν παύει να εντείνηται, να εισχωρεί συνεχώς βαθύτερον εις τας καρδίας των ανθρώπων” …. αλλά αυτός είχε “στην μνήμη τον Χριστόν, όστις επάλαισεν εναντίον όλου του κόσμου”.
“Και η νίκη Του είναι ήδη ανυπέρβλητον Γεγονός”*.
* Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, σελ. 352
