Τοῦ ἀρχιμ.Ἰακώβου Κανάκη
῾Ο ἀγῶνας γιά τούς χριστιανούς κοινός ἀλλά ὁ κληρικός γίνεται τό παράδειγμα. Εἶναι «σημεῖο ἀντιλεγόμενον». Σέ ἕνα ἁπλό πέρασμα του στήν ἀγορά δέν θά περάσει ἀπαρατήρητος. Θά δεχθεῖ κριτική, καλοπροαίρετη ἤ κακοπροαίρετη. Θά τόν παρατηροῦν γιά τά πλέον φυσικά πράγματα.
Οἱ κρίσεις γι᾽αὐτόν φθάνουν ἀπό τό ἕνα ἄκρο ἔως τό ἄλλο. Θετικά ἤ ἀρνητικά, θά σχολιαστεῖ. Οἱ ἐποχές ἀλλάζουν ἀλλά οἱ ἀρρωστημένες νοοτροπίες δυστυχῶς ἀκολουθοῦν καί τίς νέες γενιές πού μοιάζουν πιό πολυτισμένες ἀλλά δέν εἶναι πάντα.
Οἱ νέοι ἄνθρωποι στίς μεγαλουπόλεις συνήθως δέν σχολιάζουν ἀλλά αὐτό δέν εἶναι γιά νά χαροῦμε, γίνεται γιατί ἁπλά ἀδιαφοροῦν γιά τήν Ἐκκλησία καί τούς λειτουργούς της. Θά μᾶς προσφωνήσουν κυρίους ἀλλά γι᾽ αὐτούς εἶναι ὁ καλύτερος χαρακτηρισμός πού μποροῦν νά μᾶς προσδώσουν;
Ὅμως ὅλοι συχνά κριτικάρουν τήν Ἐκκλησία καί ἰδιαίτερα τούς κληρικούς μέ μιά στείρα κριτική χωρίς πραγματικό ἐνδιαφέρον ἀλλά ἀκολουθῶντας τήν γνώμη «τῶν πολλῶν» ἤ καλύτερα τήν κατεύθυνση «τοῦ ὄχλου». Γενικεύουν καί βάζουν ταμπέλες παντοῦ, ἄρα σέ ὅλους μας.
Τέτοιες προσεγγίσεις ὅμως δέν βοηθοῦν κανέναν. Οὔτε τόν κληρικό βοηθοῦν νά νιώσει τήν ἔννοια τῆς πατρότητάς του οὔτε καί τούς πιστούς πού ἀναζητοῦν ἀλλότρια πράγματα ἀπό τόν κληρικό. Ἀλήθεια ποιός πραγματικά στό «ταμεῖο» του προσεύχεται γιά τόν ἄλλον;
Ποιός δέν μένει μόνο στήν κριτική; Τόν διαπληκτισμό; Τήν ὑπεράσπιση τοῦ «δίκιου του»; Ποιός καταθέτει καί προσφέρει τό δίκιο του χάριν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητας;
Εἶναι μεγάλη ἡ δύναμη πού λαμβάνει ὁ ἱερέας ἀπό τίς πραγματικές ἔμπονες προσευχές τῶν πιστῶν. Ἔχει πραγματική ἀνάγκη τίς προσευχές τοῦ ποιμνίου του. Αὐτές τόν στηρίζουν, τόν δυναμώνουν.
Καί ἐκτός τῶν προσευχῶν τους εἶναι μεγάλο θέμα νά λαμβάνει καί τόν ἐνθαρρυντικό λόγο, τόν ἐπιστηρηκτικό λόγο, ἀπό τούς πιστούς πού διακονεῖ. «Μιά καλή κουβέντα» τό λέει ὁ λαός.
Αὐτή ἡ ψυχική τόνωση καί στήριξη ἀπό τήν μιά καί ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἄλλη κάνουν τόν κληρικό πραγματικά δυνατό. Τόν στερεώνουν, τόν φωτίζουν, τόν δυναμώνουν.
Ὁ ἱερέας πού ψηλαφεῖ τά Ἅγια, πού πλησιάζει τόσο τόν δυνατό Θεό γίνεται καί αὐτός δυνατός, λαμβάνει ἀπό Ἐκεῖνον χαρίσματα.
Ὁ Θεός τόν ἔχει ἀξιώσει ὅποτε τό θελήσει νά τόν «κατεβάζει στή γῆ», νά τόν κοινωνᾶ καί αὐτός καί οἱ πιστοί του. Τί πιό μεγάλη εὐεργεσία καί τιμή ἀπό αὐτήν; «Ὁ ἱερέας κατεβάζει τόν μεγάλο Θεό στήν μικρή μας καρδιά»!
Αὐτές τίς δύο κατευθύνσεις λαμβάνουμε ὡς μέριμνα γιά νά καλλιεργοῦμε. Ἀπό τήν μιά λοιπόν ἡ ἀφωσίωση στό Θεό καί στήν διακονία του καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ ἀμφίδρομη ἐπικοινωνία, ἡ σχέση ἀγάπης μέ τούς ἀνθρώπους.
Σέ αὐτά τά δύο ἀσκούμαστε καθημερινά καί σέ αὐτά τά δύο δοκιμαζόμαστε καί κρινόμαστε καθημερινά. Καί γιά νά γίνει αὐτό βίωμα καθημερινό, χρειάζεται ἀγώνας καί προσπάθεια.
Ὑπάρχει ἕνας κανόνας τῶν Πατέρων πού πολύ βοηθᾶ στήν προσπάθεια αὐτή. Δέν κρίνουμε κανένα- ἄλλωστε δέν μᾶς ἔχει δωθεῖ αὐτό τό δικαίωμα- εἴμαστε ἐπιεικεῖς μέ τούς ἄλλους καί αὐστηροί μέ τόν ἐαυτό μας.
Ὁ καθένας βάζει τήν θέση του στήν θέση τοῦ ἄλλου καί τίποτα περισσότερο. Μέ τήν προσέγγιση αὐτή ὅλα βαίνουν καλῶς, ὅλα εὐλογοῦνται καί ἡ ζωή μας καί ἡ καθημερινότητά μας γεμίζει μέ χάρη, ἄρα καί μέ χαρά!
