Τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι ἀποτελεῖ τὸν χῶρο συγκέντρωσης τῆς οἰκογένειας. Βρίσκονται ὅλοι μαζί, μοιράζονται τὰ νέα τῆς ἡμέρας, χαλαρώνουν καὶ ἀνταλλάσσουν ἀπόψεις καὶ ἐμπειρίες καὶ ὅλα αὐτὰ παράλληλα μὲ τὴν κατανάλωση τοῦ γεύματος.
Ἡ ὅλη διαδικασία πέρα ἀπὸ τὸ προφανές, ἐνισχύει τοὺς δεσμοὺς τῆς οἰκογένειας καὶ δίνει τὴν εὐκαιρία στοὺς γονεῖς νὰ ἀνακαλύψουν τί πραγματικὰ ἀρέσει στὰ παιδιά τους. Ταυτόχρονα, μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει μιά ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία, καθὼς συχνὰ τὰ μικρὰ παιδιὰ μαθαίνουν καινούριες λέξεις κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ γεύματος.
Ἐπιστημονικὲς μελέτες ἔχουν δείξει ὅτι, ὅσο πιὸ συχνὰ γευματίζουν μαζὶ τὰ μέλη μιᾶς οἰκογένειας, τόσο αὐξάνονται οἱ πιθανότητες ἡ οἰκογένεια νὰ μείνει ἑνωμένη καὶ τὰ παιδιὰ νὰ ἀναπτύξουν καλὴ ἐπαφὴ καὶ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς γονεῖς τους.
Ἡ ἐνασχόληση τῶν γονιῶν μὲ τὰ παιδιά τους, καθὼς καὶ οἱ κοινὲς δραστηριότητες τῆς οἰκογένειας παίζουν σημαντικὸ ρόλο στὴ διαμόρφωση προτύπων, καθὼς αὐτὰ δημιουργοῦνται σὲ μικρὲς ἡλικίες ὅπου τὰ παιδιὰ τείνουν νὰ ταυτίζονται μὲ τοὺς γονεῖς τους.
Φαίνεται λοιπὸν πὼς τὰ ὀφέλη ἑνὸς οἰκογενειακοῦ γεύματος εἶναι διαχρονικὰ καὶ διαρκοῦν περισσότερο ἀπὸ ὅσο κρατάει τὸ ἴδιο τὸ γεῦμα:
Σύμφωνα μὲ τὴν μελέτη ΕΑΤ (Eating Among Teens) τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Μινεσότα, σὲ ἐφήβους ποὺ δὲν γευματίζουν συχνὰ μὲ τοὺς γονεῖς τους παρατηροῦνται συχνότερα παραβατικὲς (border-line) συμπεριφορὲς ὅπως τὸ κάπνισμα, ἡ χρήση ναρκωτικῶν καὶ ἡ κατανάλωση ἀλκοόλ.
Ἐπιπλέον, τὰ ἄτομα αὐτὰ συνήθως ἐμφανίζουν συχνότερα κατάθλιψη καθὼς καὶ διατροφικὲς διαταραχές.
Σὲ ἔρευνες Ἀμερικανικῶν Πανεπιστημίων ἔχει ἐπίσης φανεῖ ὅτι οἱ ἔφηβοι ποὺ τρῶνε συχνὰ γεύματα μὲ τὴν οἰκογένειά τους αἰσθάνονται σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ ὅτι ἔχουν τὴν ἀποδοχή της.
Ἀντίστοιχα οἱ γονεῖς, μέσα ἀπὸ τὴ συζήτηση κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ γεύματος ἔχουν μεγαλύτερες πιθανότητες νὰ ἐκμαιεύσουν πληροφορίες γιὰ τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν τους, χωρὶς νὰ γίνονται ἀδιάκριτοι.
Συμπερασματικὰ λοιπόν, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς τὰ οἰκογενειακὰ γεύματα γεμίζουν τὸ παιδὶ μὲ τὴν αἴσθηση τῆς σιγουριᾶς καὶ τῆς οἰκογενειακῆς ἀσφάλειας καὶ τὸ κάνουν νὰ νιώθει ὅτι ἀνήκει σὲ μία ἀγαπημένη καὶ ἑνωμένη ὁμάδα μὲ τὴν ὁποία μπορεῖ νὰ μοιραστεῖ διάφορες πτυχὲς τῆς ζωῆς του.
Συνιστᾶται λοιπὸν οἱ οἰκογένειες νὰ ἀπολαμβάνουν μαζὶ τὰ γεύματά τους ἤ, ἐὰν αὐτὸ δὲν εἶναι ἐφικτὸ καθημερινά, τουλάχιστον τρεῖς μὲ τέσσερις φορὲς τὴν ἑβδομάδα νὰ φροντίζουμε νὰ συμβεῖ (Ely & Gleason, 1995).
Δὲν χρειάζεται πάντα τὸ φαγητὸ νὰ εἶναι περίπλοκο καὶ δύσκολο. Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει ἕνα παιδὶ εἶναι ἕνα ζεστὸ σπιτικὸ πιάτο, ἡ καλὴ διάθεση καὶ ἡ ὄρεξη τῶν ὑπολοίπων μελῶν γιὰ ἐπικοινωνία.
Στέλλα Ἀργυρίου
