Ο Χριστός μάς προτρέπει να αντιμετωπίσουμε την ψυχική αρρώστια της φιλοδοξίας με τη θεραπευτική αγωγή της ταπεινοφροσύνης. Στην πληγή της φιλαρχίας μάς υποδεικνύει το φάρμακο της διακονίας και της θυσίας.
Με τον λόγο και το παράδειγμά Του φανερώνει τον ασφαλή δρόμο της κατάκτησης του μεγαλείου. Ο Χριστός είναι ταπεινός, «μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὃτι πρᾷος εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. ια´ 29) και αυτό είναι το μεγαλείο και η δόξα Του.
Μια δόξα που προέρχεται και εκφράζεται με την ταπείνωση ανατρέπει τη συνηθισμένη ανθρώπινη λογική.
Ακούμε τον Χριστό να μιλάει για δόξα τη νύχτα του εξευτελισμού και της ατίμωσης στον κήπο της Γεθσημανή «νῦν ἐδοξάσθη ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, καί ὁ Θεός ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ» (Ιωάν. ιγ´ 31).
Η ταπείνωση γίνεται η πηγή της τελειότητας, ο μαγνήτης που ελκύει τη χάρη του Θεού· «Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν» (Α´ Πέτρ. ε´ 5).
Για τα μέτρα του κόσμου η δύναμη μετριέται με την εξουσία και την επιβολή στους άλλους.
Για τα σταθμά του Θεού η αξία ζυγίζεται με τη διακονία και τη θυσία για τους άλλους.
Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός τονίζει ότι «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι, καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν» (Μάρκ. ι´ 45). Ο σταυρικός Του θάνατος υπήρξε το αποκορύφωμα και η απόδειξη της διακονίας Του.
Όταν διακονούμε τους άλλους, επιβεβαιώνουμε ότι ακολουθούμε τον Χριστό και θεραπεύουμε ότι πονάει τον άνθρωπο. Κάθε φορά που υπηρετούμε τους άλλους μάς διαπερνά η χάρη του Θεού και γινόμαστε ο πραγματικός εαυτός μας.
Το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης και της μέχρι θυσίας διακονίας προς τον άλλον δεν ήταν ποτέ και δεν είναι και σήμερα αποδεκτό από τον κόσμο και τον πολιτισμό του. Μια ακόμη ανατροπή και αντίφαση μέσα στις τόσες πολλές στον αγώνα της σωτηρίας. Φαίνεται ιδεώδης και ακατόρθωτη.
Όμως ας μην ξεχνάμε «τά ἀδύνατα παρ᾽ ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ. ιη´ 27). Γι᾽ αυτό ας εμπιστευόμαστε τον Θεό και ας προσπαθούμε. Ας κάνουμε εμείς την προσπάθεια για να βάλει ο Θεός το αποτέλεσμα.
Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2010
