Το φυσικό αίτημα για άνοδο και πρωτιά έχει τις ρίζες του στην αρχή της δημιουργίας, τότε που ο Θεός έδωσε την εντολή στους ανθρώπους «ἀρχέτωσαν ἐπί πάσης τῆς γῆς». Η έμφυτη τάση του ανθρώπου να ανεβαίνει ψηλά και να προοδεύει στην επιστήμη, την τεχνολογία και σε όλα τα επίπεδα της ζωής βελτιώνει την ποιότητά της και προάγει τον πολιτισμό.
Η έμφυτη, όμως, αυτή τάση διαστρέφεται από τον εγωισμό σε πάθος και αμαρτία. Είναι η συνέπεια της πτώσης των πρωτοπλάστων, τότε που τα πράγματα αντιστράφηκαν. Ο εγωισμός παραβίασε τα όρια της φύσης και της ζωής.
Αν ο άνθρωπος δεν είναι προσανατολισμένος στον Θεό, γίνεται αναπόφευκτα εγωκεντρικός και φιλόδοξος, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι γίνονται μέσα για την δική του ικανοποίηση.
Ο πόθος της φιλοδοξίας γίνεται πάθος που αναζητά να παραμερίσει, να υποτάξει, να καταδυναστεύει και να καταπιέζει τους άλλους. Γι᾽ αυτό ο φιλόδοξος είναι αδίστακτος και σκληρός. Κατεβάζει τους άλλους προκειμένου να ανεβεί αυτός.
Επιδιώκει αξιώματα όχι για να υπηρετεί τους άλλους, αλλά για να τον υπηρετούν. Έτσι δηλητηριάζει τις διαπροσωπικές του σχέσεις και τις οδηγεί σε αδιέξοδο. Γίνεται μισητός και ατιμώτερος πάντων.
Μέσα στη φιλαρχία του πνίγεται από την ιδιοτέλεια, την κολακεία, την υποκρισία και καταλήγει στο πικρό κενό της μετριοφροσύνης.
Έστω και αν αναρριχηθεί σε υψηλά αξιώματα, έστω κι αν πετύχει τις ματαιόδοξες επιδιώξεις του, παραμένει αχόρταγος, παραδομένος στο τυραννικό και ανικανοποίητο πάθος του.
Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2010