Η Α’ Οικουμενική σύνοδος έγινε στην Νίκαια το έτος 325, επί αυτοκρατορίας Μ. Κωνσταντίνου. Πήραν μέρος 318 Πατέρες εκ των οποίων και οι Άγιος Αθανάσιος, Άγιος Σπυρίδωνας και Άγιος Νικόλαος. Το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η καταδίκη της αίρεσης του Αρείου.
Η Β’ Οικουμενική σύνοδος έγινε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 381 επί αυτοκρατορίας Μ. Θεοδοσίου. Πήραν μέρος 150 Πατέρες μεταξύ των οποίων και ο Άγιος Μελέτιος Αντιοχείας ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ο Πατριάρχης Νεκτάριος ΚΠόλεως, ενώ ιδιαίτερα διακρίθηκε ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης και καταδικάσθηκαν οι Μακεδόνιος, και Απολλινάριος
Η Γ’ Οικουμενική σύνοδος έγινε στην Έφεσο το έτος 431 επί αυτοκρατορίας Θεοδοσίου Β’. Πήραν μέρος 200 Πατέρες μεταξύ των οποίων και ο Κύριλλος Αλεξανδρείας , ενώ ιδιαίτερα διακρίθηκε ο Ιωάννης Αντιοχείας και καταδικάσθηκε ο Νεστόριος
Η Δ’ Οικουμενική σύνοδος έγινε στην Χαλκηδώνα το έτος 451 επί αυτοκρατορίας Μαρκιανός. Πήραν μέρος 630 Πατέρες και καταδικάσθηκε η αίρεση του μονοφυσιτισμού.
Η Ε’ Οικουμενική σύνοδος έγινε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 553 επί αυτοκρατορίας Ιουστινιανού Α’. Πήραν μέρος 165 Πατέρες και καταδικάσθηκαν κάποιες θέσεις (τρία κεφάλαια) του Ωριγένη και ο Μονοφυσιτισμός
Η Στ’ Οικουμενική σύνοδος Α’ Εν Τρούλλω έγινε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 681 επί αυτοκρατορίας Κωνσταντίνου Δ’. Πήραν μέρος 150 Πατέρες μεταξύ των οποίων και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ενώ καταδικάσθηκε ο Μονοθελητισμός.
Tην Πενθέκτη σύνοδο συνεκάλεσε το 691-2 στην Κωνσταντινούπολη ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός B’ και πήραν μέρος σε αυτήν 211 Πατέρες. Πρόεδρός της ήταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παύλος Γ’.
Ονομάστηκε έτσι επειδή το κύριο έργο της ήταν ότι συμπλήρωσε τις αποφάσεις των δύο προηγουμένων συνόδων, της πέμπτης και της έκτης. Εξέδωσε μόνο κανόνες. Ονομάστηκε επίσης η «εν Τρούλλω» επειδή οι εργασίες της πραγματοποιήθηκαν σε αίθουσα των βασιλικών ανακτόρων η οποία είχε τρούλο.
Η Ζ’ Οικουμενική σύνοδος Β’ Εν Τρούλλω, έγινε στην Νίκαια το έτος 787 επί αυτοκρατορίας Ειρήνης της Αθηναίας. Πήραν μέρος 367 Πατέρες και κύριο μέλημα της ήταν οι Εικονομάχοι.
Υπάρχουν όμως άλλες δύο Σύνοδοι που έχουν αξία Οικουμενικού χαρακτήρα:
Η’ Οικουμενική Σύνοδος: 879-880 μ.Χ. Κωνσταντινούπολις. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Μακεδόνα. Ηγήθηκαν ο Ορθόδοξος τότε Πάπας της Ρώμης Ιωάννης Η΄ (872-882) και ο Πατριάρχης της Κων/πόλεως Νέας Ρώμης Μεγάλος Φωτιος (858-867, 877-886).
Επεκύρωσε τις αποφάσεις της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, και καταδίκασε το Φιλιόκβε, που μόλις τότε είχε αρχίσει να επιβάλλεται. [Kαταδίκασε τις αιρετικές Συνόδους του Καρλομάγνου στη Φραγκφούρτη (794) και το Άαχεν (809)].
Θ’ Οικουμενική Σύνοδος: 1341 μ.Χ. Δογμάτισε για την άκτιστη Ουσία και την άκτιστη Ενέργεια του Θεού, καθώς επίσης και για τον Ησυχασμό, καταδικάζοντας τον αιρετικό Βαρλαάμ τον Καλαβρό. Έτσι η Σύνοδος αυτή ασχολήθηκε με θεολογικά ζητήματα, συγκλήθηκε από αυτοκράτορα,
(Συνοδικός Τόμος του 1341) και συμμετείχε Θεούμενος (Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς), και οι αποφάσεις της έγιναν δεκτές από ολόκληρη την Εκκλησία. Συνεπώς και η Σύνοδος αυτή έχει αξία Οικουμενικής Συνόδου.
