Ένας Αθωνίτης, που είχε το διορατικό χάρισμα, έβλεπε όλα τα στίφη των δαιμόνων, από τα οποία το ένα ήταν σιχαμερότερο από το άλλο. Ανάμεσα όμως σ΄ όλα, ένα φαινόταν τόσο σιχαμερό, που αηδίαζε κανείς και να το βλέπει !
Ο Ασκητής το κοίταζε και αναρωτιόταν από που να προέρχονταν αυτή η φοβερή ασχήμια του.
– Γιατί μας κοιτάζεις τόσο παράξενα Καλόγερε ; ρώτησε με σατανική ειρωνεία ένας δαίμονας.
Όλοι αυτοί που βλέπεις είναι εκείνοι που πειράζουν τους καλογήρους με κάθε τρόπο προσπαθούν να τους εμποδίσουν στην σωτηρία τους, προξενώντας ακηδία με την σκέψη των συγγενών και της πατρίδας και βάζοντας λογισμούς να αφήσουν το Όρος και να γυρίσουν στον κόσμο.
Αυτούς που φεύγουν απ΄ εκεί και πετάν τα ράσα, σ΄ εμένα πέφτει να τους κουβαλώ στους ώμους ως το καράβι, και αυτοί είναι που μου έφαγαν έτσι τον λαιμό και την πλάτη. Κι αφού τους κουβαλήσω στο καράβι,ταξιδεύω κι εγώ μαζί τους στον κόσμο!
Ο Γέροντας σταυροκοπήθηκε και όλα χάθηκαν”.
Από το βιβλίο μοναχού Παισίου Αγιορείτου ”Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης,1809-1886”