ΓΕΩΡΓΙΟΥ Η. ΑΡΚΟΜΑΝΗ
Πτυχιούχος (BSc )Πολιτικών Επιστημών,
Δημόσιας Διοίκησης &Οικονομίας –
Δημόσιο και Ιδιωτικό Δίκαιο (MSc) –
Φοιτητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική
Ακαδημία Θεσσαλονίκης-
Πρωτοψάλτης Ζωοδόχου Πηγής
Καρδίτσας-Ιδ. Υπάλληλος
Ἐφ᾿ ὄλης τῆς ὕλης
Δεῦτε τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος τῆς θείας εὐφροσύνης, ἐν τῇ εὐσήμῳ ἡμέρᾳ τῆς ἐγέρσεως, βασιλείας τε Χριστοῦ κοινωνήσωμεν, ὑμνοῦντες αὐτόν, ὡς Θεόν εἰς τοὺς αἰῶνας.
Κανών τῆς Ἀναστάσεως, ποίημα
Αγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.
Χριστὸς ἀνέστη!
H Ορθόδοξη έννοια της Εκκλησίας του Χριστού περιλαμβάνει και τους κληρικούς και τους λαϊκούς – μοναχούς (και όχι μόνο το βοηθητικό προσωπικό του Ναού, δηλαδή ψάλτη, νεωκόρο και καθαρίστρια), όταν φανερώνεται εκάστοτε στο υποχρεωτικό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και μάλιστα τη Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα, ανεξαρτήτως περιστάσεων, εν προκειμένω της επιδημίας του κορωνοϊού, τηρουμένων των υγειονομικών μέτρων (ένας πιστός ανά 15 τετραγωνικά και 2 μέτρα απόσταση ο ένας από τον άλλο ή παραμονή των λαϊκών έξω από το Ναό για να κοινωνήσουν ή ενδεχομένως και χρήση μασκών), όπως αποδεικνύεται από την Παράδοση της Εκκλησίας.
Αλλά η Κυβέρνηση στην πραγματικότητα απαγόρευσε τη Θεία Κοινωνία, επειδή – όπως αποδεικνύεται – επικράτησε σε αυτήν η άποψη ότι δεν γίνεται μετουσίωση του ψωμιού και του κρασιού σε Σώμα και Αίμα Χριστού, κατά την Ορθόδοξη Δογματική, αν και η Κυβέρνηση ψηφίστηκε κυρίως από τα μέλη, τυπικά ή ουσιαστικά, της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ελλάδα.
Και το πράττει αυτό η Κυβέρνηση επειδή τα μέλη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά μέγιστο κανόνα δεν καταγγέλλουν την απαγόρευση από την Κυβέρνηση της Θείας Λειτουργίας και της Θείας Κοινωνίας για τους λαϊκούς – όπως οφείλουν να το πράξουν έναντι του Αγίου Τριαδικού Θεού – εξαιτίας της διαφαινόμενης διαπλοκής τους με την κρατική εξουσία και με βάση την εκκλησιαστική ιστορία.
Διότι η απαγόρευση της Θείας Λειτουργίας και της Θείας Κοινωνίας για τους λαϊκούς, για να μη μολυνθούν από τον κορωνοϊό οι κοινωνούντες και από αυτούς τα λοιπά μέλη της κοινωνίας, αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, το οποίο μετουσιώνει το ψωμί και το κρασί σε Σώμα και Αίμα Χριστού, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Δογματική, την
Παράδοση και την πάγια πράξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Πιθανώς για να διασκεδάσουν τις σε βάρος τους εντυπώσεις του ποιμνίου από τη στάση τους αυτή, Μητροπολίτες διαφημίζουν φιλανθρωπίες τους για την καταπολέμηση του κορωνοϊού, ενώ η διαφήμιση της φιλανθρωπίας απαγορεύεται από τον Χριστό στο Ευαγγέλιο.
Η αυθαίρετη, αντισυνταγματική και αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων απαγόρευση της συμμετοχής των λαϊκών στο υποχρεωτικό μυστήριο της Θεία Λειτουργίας και τη Θεία Κοινωνία, και μάλιστα την Κυριακή του Πάσχα, ισοδυναμεί με διωγμό της Εκκλησίας.
Διότι η Εκκλησία δεν αποτελείται μόνο από τους κληρικούς, στους οποίους η τρίτη κατά συνέχεια κοινή υπουργική απόφαση των Υπουργών Παιδείας – Θρησκευμάτων και Υγείας επέτρεψε κατ’ εξαίρεση την τέλεση της θείας λατρείας (μέχρι τις 20-4-2020), αλλά και από τους λαϊκούς, των οποίων η υποχρεωτική συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία είναι απαραίτητη κατά την Ορθόδοξη Δογματική.
Πάντως, αυτό που έχει παρατηρηθεί εμπειρικά είναι ότι οι Μητροπολίτες αντιδρούν είτε περισσότερο είτε λιγότερο έντονα κατά της εκάστοτε κρατικής εξουσίας, όταν αυτή επιβουλεύεται την εκκλησιαστική περιουσία ή τη μισθοδοσία του κλήρου.
Αντιθέτως, στη Βουλγαρία η Κυβέρνηση, η οποία έχει κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση δημόσιας έκτακτης ανάγκης μέχρι τις 13 Μαΐου, επέτρεψε τις λειτουργίες της Κυριακής των Βαΐων και του Πάσχα με τη συμμετοχή των λαϊκών.
Ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός Μπόϊκο Μπόρισοφ δήλωσε ότι οι Επίσκοποι ενδιαφέρθηκαν για τους λαϊκούς και του είπαν ότι πολλοί άνθρωποι έχουν πεσμένο ηθικό και είναι απελπισμένοι και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούσε να δώσει εντολή να κλείσουν για τους λαϊκούς οι ναοί.
Την Κυριακή του Πάσχα οι λειτουργίες θα γίνουν έξω από τους ναούς. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Βουλγαρίας σύστησε στους πιστούς να φορούν προστατευτικές μάσκες στη λειτουργία.
Ο Βούλγαρος Υπουργός Εσωτερικών δήλωσε ότι γύρω από τους ναούς θα είναι ισχυρή η παρουσία των αστυνομικών που θα αναλάβουν να διαφυλάξουν την τάξη και να εγγυηθούν ότι θα τηρούνται οι αποστάσεις μεταξύ των πιστών στη λειτουργία. Βούλγαροι πολιτικοί συμμετέχουν στη Θεία Κοινωνία δηλώνοντας ότι δεν φοβούνται.
Ο Επίσκοπος Λόβετς κ. Γαβριήλ δήλωσε τα εξής: «Μην φοβάστε! Όπου είναι η χάρη του Κυρίου, όλα τα μικρόβια καίγονται. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση μόλυνσης μέσω της Θείας Κοινωνίας».
Δεν παραδειγματίζονται οι Μητροπολίτες στην Ελλάδα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας & Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος όπως ο πολυαγαπημένος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας και συμπατριώτης μου κ. Σεραφείμ – εκτός από τους καλούς ποιμένες Μητροπολίτες της Βουλγαρίας που έπεισαν τον Βούλγαρο Πρωθυπουργό να μην απαγορεύσει τις Θείες Λειτουργίες με τη συμμετοχή των λαϊκών – από τη στάση και το κήρυγμα του καλού ποιμένα Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου της Εκκλησίας της Κύπρου, ο οποίος την Κυριακή 12-4-2020 είπε προς τους εκκλησιαζόμενους πιστούς: «Όταν ήλθε μέσα ο αστυνομικός, του είπα παιδί… διάλεξε… τί θέλεις να εφαρμόσεις: Το νόμο του κράτους ή το νόμο του Χριστού; Εμένα ο Χριστός αυτό μου λέει… Αυτόν που έρχεται κοντά μου, δεν θα τον βγάλω έξω…Αυτόν που θέλει να κοινωνήσει Σώμα και Αίμα Χριστού, αφού πιστεύει ότι αυτό το Σώμα είναι η ίδια η ζωή… όχι μόνο η πρόσκαιρος, αλλά και η αθάνατος ζωή που δεν έχει θάνατο, δεν έχει αρρώστια, το καλύτερο φάρμακο και γι’ αυτή την αρρώστια και για την επόμενη που έρχεται, είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν θεολόγος τῆς Ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ὀργανωτὴς τῆς Ἐκκλησίας, προσπάθησε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις νὰ πραγματώση καὶ διαφυλάξη τὴν Ἑνότητα Αὐτῆς. Ἡ δὲ ἀκαταπόνητη δρᾶσις του ἦταν οὐσιαστικὰ ἕνας διαρκὴς ἀγῶνας γιὰ τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας .
Εἶναι γνωστόν, ὅτι ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ἐνδιαφερόταν ὑπερβολικὰ γιὰ τὴν ἑνότητα καὶ τὴν ἀγάπη στὴν ζωὴ τῶν πρώτων Χριστιανῶν στὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες, τὶς ὁποῖες ἵδρυε καὶ φρόντιζε, ἀλλὰ παρουσίαζαν συχνὰ προβλήματα καὶ ἔριδες. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναφωνεῖ μὲ ἀληθινὴ ἀνησυχία καὶ πατρικὸ ἐνδιαφέρον:
Τίς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἀσθενῶ; Τίς σκανδαλίζεται καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;» . «Ἡ μέριμνα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν» ἀποτελοῦσε τὴν καθημερινή του ἔγνοια, τὴν συνεχῆ του ἀγωνία καὶ τὴν προτεραιότητα τῆς ἀποστολικῆς διακονίας του.
Ἡ Ἐκκλησία ὡς κοινωνία ὅσων πιστεύουν καὶ ὁμολογοῦν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Θεὸ καὶ Σωτῆρα καὶ ζοῦν σύμφωνα μὲ τὶς ἅγιες Ἐντολές Του, ἔχει ὡς βασικὸ καὶ οὐσιῶδες γνώρισμά της τὴν ἐν Χριστῷ Ἑνότητα .
Ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀπόστολο ὡς «οἶκος Θεοῦ», «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας », βρῆκε τὴν πιὸ κατάλληλη καὶ τέλεια περιγραφή της ὡς «Σῶμα» μὲ «Κεφαλὴ» τὸν Χριστό .
Στὸν χαρακτηρισμὸ αὐτὸ ἐκφράζεται μὲ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο ὁ στενότατος σύνδεσμος τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ ταυτίζεται μὲ αὐτό . Διότι στὸ μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ὁ Θεὸς ἐμφανίσθηκε μὲ Σάρκα καὶ ἔκανε τὴν Ἐκκλησία Σῶμα Του, κατὰ τὴν θαυμάσια Χρυσοστομικὴ ρῆσι: Ὁ Χριστὸς σαρκωθεὶς «Ἐκκλησίας σάρκα ἀνέλαβε », γινόμενος Ἀπαρχὴ καὶ Κεφαλὴ Αὐτῆς.
Ἑπομένως, ἡ Ἐκκλησία νοεῖται α) ὡς ζῶν ὀργανισμός, τοῦ ὁποίου τὰ μέλη τελοῦν σὲ ἀλληλεξάρτησι καὶ ἀμοιβαιότητα μεταξύ τους, β) ὅτι κεφαλή τους εἶναι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας τοῦ Σώματος Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ γ) ὅτι τὰ μέλη τοῦ Σώματος μαζὶ μὲ τὴν Κεφαλὴ ἀποτελοῦν ἕνα ἑνιαῖο καὶ ἀδιάσπαστο σύνολο .
Ἐκ τούτων συνάγεται, ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἁγιότητος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὅτι γενικὰ εἶναι «πάντων αἴτιος τῶν ἀγαθῶν τῇ Ἐκκλησίᾳ », καθὼς καὶ τὸ θεμέλιο καὶ ἡ οὐσία τῆς Ἑνότητος τοῦ Θεανθρωπίνου Σώματός Του .
Ὁ Χριστός, ὡς Κεφαλή, ἀποτελεῖ τὸ κέντρο καὶ τὴν αἰτία τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν μελῶν τοῦ Σώματός Του, τὰ ὁποῖα ὀφείλουν νὰ μὴ διαιροῦνται καὶ σκορπίζωνται, ἀλλὰ νὰ ζοῦν, ὅπως ἀναφέραμε, μὲ ἀλληλεγγύη καὶ ἀμοιβαιότητα. Λέγει ἐπ’ αὐτοῦ παραστατικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος:
«Ὅταν μία ἄκανθα κεντᾷ τὸν πόδα, ὅλον τὸ σῶμα αἰσθάνεται τὸν πόνον καὶ μεριμνᾷ δι’ αὐτόν: τὰ νῶτα λυγίζουν ἀπὸ τὸν πόνον, ἡ κοιλία συστέλλεται, αἱ χεῖρες σπεύδουν νὰ ἐξαγάγουν τὴν ἄκανθαν, οἱ ὀφθαλμοὶ προσέχουν καὶ ὅλη ἡ κεφαλὴ κύπτει ἐπάνω εἰς τὸ μέρος τοῦ πόνου.
Ὁμοίως, ὅταν λόγου χάριν στέφανος δόξης περιβάλῃ τὴν κεφαλήν, ὅλον τὸ σῶμα ἀκτινοβολεῖ καὶ δοξάζεται: τὸ στόμα ὁμιλεῖ, οἱ ὀφθαλμοὶ εὐφραίνονται καὶ τὸ πρόσωπον ὅλον γελᾷ ».
Τέτοια εἶναι ἡ Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ὅλων τῶν πιστῶν μεταξύ τους καὶ μὲ τὸν Χριστό: «οἱ πολλοὶ ἕν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δὲ καθ’ εἷς ἀλλήλων μέλη » [οἱ πολλοὶ ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα ἐν Χριστῷ καὶ ὁ κάθε ἕνας εἴμεθα μέλη ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου].
Τί δὲ σημαίνει τὸ συνεχῶς ἐπαναλαμβανόμενο ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀπόστολο «ἐν Χριστῷ»; Ὅτι ἐντὸς Αὐτοῦ τὸ κάθε μέλος, ὁ κάθε Χριστιανὸς ζῆ καὶ δραστηριοποιεῖται, ὅτι ὅλοι εἶναι ἕνας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅτι ἡ Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας θεμελιώνεται στὸν Θεάνθρωπο καὶ ὅτι ἐφ’ ὅσον ἕνας Χριστὸς ὑπάρχει, μία μόνον Ἐκκλησία δύναται νὰ ὑπάρχη καὶ ὄχι πολλές.
Δὲν πρέπει ὅμως νὰ λησμονῆται, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «Σῶμα Χριστοῦ», ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «κατὰ τὴν μετάληψιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ». Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ Ἀγάπη καὶ ἡ Κοινωνία Του, ἤ ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «ἡ πῥαεῖα αὔρα τοῦ Πνεύματος », εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο πραγματοποιεῖ καὶ συγκροτεῖ τὴν Ἑνότητα στὴν Ἐκκλησία.
Ὁ ἄνθρωπος μετὰ τὴν πτῶσι μόνον διαιρέσεις καὶ διασπάσεις εἶναι ἱκανὸς νὰ δημιουργήση. Ἐκεῖνο ποὺ δημιουργεῖ ὄντως Ἑνότητα εἶναι τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, διότι Αὐτὸ εἶναι ὁ συνεκτικὸς δεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δημιουργεῖ κοινωνία καὶ ἁρμονία χαρισμάτων· Αὐτὸ εἶναι τὸ «Ζωοποιόν», κατὰ τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, διότι μόνον Αὐτὸ δημιουργεῖ ἑνότητα, ἑδραιώνει εἰρήνη, φέρει ἀγάπη, ἐγκαθιδρύει δικαιοσύνη, ἀνακαινίζει τὴν καρδιά, φωτίζει τὸν νοῦ, διακηρύσσει τὴν Ἀλήθεια.
«Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, εἶναι «τὸ δοτικὸν καὶ παρεκτικὸν πάντων τῶν ἐν (τῇ) Ἐκκλησίᾳ πνευματικῶν χαρισμάτων ». Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει: «σπουδάζοντες τηρεῖν (νὰ φροντίζετε νὰ διατηρῆτε) τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης».
Αὐτὰ δὲ συνδέονται ὀργανικὰ καὶ μὲ τὴν ἔκφρασι καὶ τὸ ἀποκορύφωμα τῆς Ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Θεία Εὐχαριστία, ἡ ὁποία διατηρεῖ, τονώνει καὶ ἀνανεώνει τὴν ἑνότητα τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς πιστούς, καὶ τῶν πιστῶν μεταξύ τους: «ὅτι εἷς ἄρτος, ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν· οἱ γὰρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνὸς ἄρτου μετέχομεν ».
Ἡ Θεία Εὐχαριστία ἔχει ὄντως ἑνωτικὴ καὶ ἀφομοιωτικὴ δύναμι καὶ μεταμορφώνει τοὺς πιστοὺς σὲ Σῶμα Χριστοῦ .
Πρόκειται λοιπόν για το «φάρμακο της αθανασίας και αντίδοτο κατά του θανάτου», όπως το ονομάζει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος γύρω στο 110 μ.Χ.
Υπάρχουν χριστιανοί που φοβούνται να μεταλάβουν για να μην κολλήσουν μικρόβια! Αν ήταν έτσι, δεν θα ζούσε κανένας από τους ιερείς, επειδή στο τέλος καταλύουν το περιεχόμενο του αγίου ποτηρίου, από το οποίο κοινωνούν συχνά εκατοντάδες πιστοί με χιλιάδες αρρώστιες. Κι όμως, κανένας ιερέας δεν έπαθε ποτέ τίποτα. Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου είναι «πῦρ καταναλίσκον».
Ένα από τα πολλά περιστατικά που αποδεικνύουν περίτρανα την αλήθεια αυτή είναι και το ακόλουθο:
Όταν ο Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης (†1962) ήταν ιεροκήρυκας Αττικής, πήγε κάποτε να λειτουργήσει στο φθισιατρείο της «Σωτηρίας». Εκεί του έφεραν οι νοσοκόμοι μια πιατέλα με πολλά κουταλάκια.
«Τι τα φέρατε αυτά;», τους ρώτησε.
Μας είπαν οι γιατροί να κοινωνήσετε μ’ αυτά τους ασθενείς, αρχίζοντας από τους πιο ελαφρά και προχωρώντας στους πιο βαριά.
«Δεν χρειάζονται αυτά», απάντησε με πίστη ο ιερέας. «Έχω την αγία λαβίδα».
Πραγματικά, στη θεία λειτουργία κοινώνησε κανονικά τους ασθενείς και ύστερα πλησίασε στην ωραία πύλη για να καταλύσει. Το έκανε αυτό για να τον βλέπουν όλοι, και να μάθουν οι γιατροί ότι η θεία Κοινωνία είναι φωτιά που καίει τα πάντα.
——–
«Μια κυρία της ενορίας μας, γιατρός στο επάγγελμα, έπασχε εδώ και δώδεκα χρόνια από καρκίνο του στομάχου. Έκανε αδιάκοπα εμετούς και μύριζε τόσο απαίσια, που πολύ δύσκολα μπορούσε να μείνει κάποιος κοντά της. Βρισκόταν στα τελευταία της».
« Της είχαν αφαιρέσει την κηδεμονία των παιδιών της, την είχαν διώξει από τη δουλειά της και ο σύζυγος της την είχε εγκαταλείψει.
Η ίδια όμως είχε αποδεχθεί την αρρώστια της με ταπείνωση και καρτερία, σαν αληθινή χριστιανή».
« Τις τελευταίες τις ώρες ζήτησε το άγιο Ευχέλαιο και τη θεία Κοινωνία. Και το θαύμα έγινε!
Αφού τελέσθηκε το Ευχέλαιο και η άρρωστη κοινώνησε, σταμάτησαν οι εμετοί και σιγά-σιγά χάθηκε η αφόρητη δυσοσμία.
Οι γιατροί βεβαίωσαν, με μεγάλη τους κατάπληξη πως είχε γίνει καλά».
————
Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί για την Εκκλησία μας την καρδιά και το κέντρο της πνευματικής ζωής της. Μέσω της υμνογραφίας της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας η Εκκλησία βιώνει το λυτρωτικό δόγμα και την πνευματικότητά της, εορτάζει την ολοκλήρωση της οικονομίας του Θεού για τον άνθρωπο με το μέλος και την ανθρώπινη γλώσσα, συμμετέχει μυστικά στο σωτήριο πάθος του Χριστού, θρηνεί την κάκωση και τον θάνατο του μεγάλου της Νεκρού, ο Οποίος με το θάνατο και τον ενταφιασμό Του συνέτριψε τον διάβολο, κατάργησε την αμαρτία, έπαυσε τον θάνατο, τον οποίο έσπειρε αλόγιστα η παρακοή των πρωτοπλάστων στην Εδέμ και άνοιξε το δρόμο της ουράνιας βασιλείας.
Η προσεκτική λειτουργική μελέτη της Μεγάλης Εβδομάδας, ως περιόδου κορύφωσης της προσφοράς του Σωτήρα μας Ιησού, επιτρέπει την περιγραφή της λατρευτικής ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας και βοηθά τους πιστούς να γνωρίσουν, να συμμετάσχουν και να βιώσουν την δογματική και πνευματική ζωή της.
Οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας είναι ανεπανάληπτης σπουδαιότητας κείμενα, επειδή έχουν θεολογικό, δοξολογικό, αλλά και κατηχητικό περιεχόμενο. Οι υμνογράφοι υμνούν και δοξάζουν, ενώ ταυτόχρονα διδάσκουν και κηρύττουν.
Γιʹ αυτό και δεν μπορούμε να τα θεωρήσουμε απλώς ως φιλολογικά κείμενα, αλλά ως αναπόσπαστα στοιχεία της λειτουργικής ζωής και πράξης της Εκκλησίας μας, με τα οποία υμνείται ο Θεός και διαγγέλλονται τα μεγαλεία του.
Eπίσης και στο τυπικό, η τήρηση του οποίου είναι συνώνυμη της ευταξίας, αποτυπώνεται η πίστη και η λατρευτική εμπειρία γενεών και γενεών του πληρώματος της Εκκλησίας. Ως εκ τούτου οι όποιες αλλαγές πρέπει να υπαγορεύονται από κάποιο σοβαρό λόγο και όχι να ικανοποιούν τον συναισθηματισμό και τις νοσηρές πολλές φορές αντιλήψεις του ποιμνίου.
Αν καταπιαστεί κανείς με την ιστορική διαμόρφωση του τυπικού θα διαπιστώσει ότι όλα είναι καλώς καμωμένα από τους Πατέρες και έχουν και πρακτικό αντίκρισμα, ενώ οι σύγχρονες παρατυπίες οφείλονται πολλές φορές σε βαθιά άγνοια και σοβαρές παρανοήσεις ή ακόμη και στην επιδίωξη του εντυπωσιασμού με κοσμικά κριτήρια.
«Οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος είναι πλούσιες σε λειτουργικά γεγονότα και βιώματα.
Είναι επίσης πλούσιες σε συναισθήματα και συγκινήσεις ιερές, τόσο για τους λαϊκούς, όσο και για τους κληρικούς μας, οι οποίοι καλούνται μέσα από επάλληλες ακολουθίες να βιώσουν ξανά τα σωτήρια γεγονότα της θείας οικονομίας, του σταυρικού πάθους και της ενδόξου Αναστάσεως του Κυρίου μας, και να τα προβάλλουν στους πιστούς, με σκοπό την μέθεξη στο Πάθος και στην Ανάσταση, και δι’ αυτής την επίτευξη της ψυχικής ανάτασης και της ψυχικής σωτηρίας μας».(καθηγητής Μ.Βαρβούνης)
Δυστυχώς, όμως, μέσα στη λειτουργική ζωή παρεισφρέουν πολλές φορές στοιχεία τα οποία όχι μόνο είναι καινοφανή και καινοτόμα αλλά, πράγματι, αποδεικνύουν ότι η παραμικρή αλλαγή αλλοιώνει το Ορθόδοξο βίωμα. Βέβαια μερικά από αυτά έχουν τόσο πολύ εδραιωθεί που η απομάκρυνσή τους θα δημιουργούσε μεγάλη αναστάτωση και αντιδράσεις.
Καλό είναι όμως να τα γνωρίζουμε έτσι, ώστε αφενός μεν να μην τα επεκτείνουμε, να μην τα διογκώνουμε ακόμα περισσότερο και αφετέρου, όπου και όποτε είναι δυνατόν, να τα απομακρύνουμε με διάκριση, κατήχηση και υπομονή.
Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι διάφορα καινοφανή γεγονότα τείνουν να αντικαταστήσουν την ορθόδοξη ευσέβεια, επειδή η εκκλησιαστική πραγματικότητα και ιδιαιτέρως οι αγιαστικές πράξεις της Εκκλησίας γίνονται «εργαλείο» στην υπηρεσία τοπικών αρχόντων, οι οποίοι έχουν την άποψη ότι η Εκκλησία είναι μουσείο νεκρών αποθεμάτων και αποτελεί τσιφλίκι τους, το οποίο μπορούν να ελέγχουν για το δικό τους συμφέρον. Η αλλοτρίωση αυτή του εκκλησιαστικού γεγονότος στον ελλαδικό χώρο πραγματοποιείται πολλές φορές μάλιστα και με τις ευλογίες κληρικών.
Η επί του Επιταφίου τέλεση της Θ. Λειτουργίας του Μ. Σαββάτου
Σύμφωνα με τον καθηγητή Ι. Φουντούλη το κουβούκλιο είναι ο λίθος που ακούμπησαν το Σώμα του Κυρίου προκειμένου να εκτελέσουν τα νεκρικά έθιμα (μύρα, σάβανο κ.λπ.) προ της ταφής. Όσοι έχουν πάει στα Πανάγια Προσκυνήματα βλέπουν με την είσοδο στο Ναό της Αναστάσεως αυτόν ακριβώς τον λίθο (επί του εδάφους), που τον αποκαλούν «Αποκαθήλωση» και εκεί τελείται η ακολουθία του όρθρου του Μ. Σαββάτου.
Ο Τάφος (συμβολικά) είναι η Αγία Τράπεζα για τα καθ᾿ ημάς και αφού έχουν επικρατήσει οι «αναπαραστάσεις» πρέπει μετά την περιφορά να εναποτεθεί επί της Αγίας Τραπέζης ο «επιτάφιος», για να ολοκληρωθεί η ταφή. Το τραπέζι, λοιπόν, ή το κουβούκλιον δεν είναι ο τάφος.
Το κεντημένο ύφασμα με την αναπαράσταση της ταφής ή με μόνον το Σώμα του Κυρίου («επιτάφιος») είναι απλά η εικόνα του θέματος της ημέρας, που μεταγενέστερα —αρχικά ως το αντιμήνσιο— εισοδεύεται μαζί με το Ευαγγέλιον στη μεταγενέστερη περιφορά κατά τα απόστιχα του εσπερινού του Μ. Σαββάτου (εσπερινός «Αποκαθηλώσεως»), προκειμένου να τεθεί εις προσκύνησιν, αναγκαστικά σε τραπέζι και όχι σε δισκέλιον (προσκυνητάριον).
Το Ευαγγέλιον είναι η παρουσία του «Σωματικού Χριστού». Έτσι εκλαμβάνεται εξ αρχής, γι᾿ αυτό υποχρεωτικά περιφέρεται (εισοδεύεται) κι αυτό και υποχρεωτικά βρίσκεται στο κουβούκλιον. Και πάλι εισοδεύεται (φράση των αρχαίων τυπικών) μετά την μεγάλη δοξολογία του όρθρου του Μ. Σαββάτου ψαλλομένου του ασματικού τρισαγίου, για να επανέλθει στην Αγία Τράπεζα.
Η επί του κουβουκλίου μετά του «επιταφίου» (που δεν εναποτέθηκε στην Αγία Τράπεζα στο τέλος του όρθρου του Μ. Σαββάτου, κατά απαράδεκτον νεώτερον έθος) τέλεση της εσπερινής θ. λειτουργίας του Μ. Βασιλείου είναι «άλλο και τούτο ιερατικόν κατασκεύασμα προς εντυπωσιασμόν γυναικαρίων», όπως εύστοχα επισημαίνει ο π. Δοσίθεος στο ΤΑΣ 2010 (σ. 415).
Αν θέλουν να μιμηθούν την κατ᾿ ενώπιον τέλεση της θ. λειτουργίας επί του Λίθου του Παναγίου Τάφου κάθε νύκτα, αυτή η ημέρα και αυτός ο τρόπος είναι άστοχος ευκαιρία. Πιστεύω ότι τα κάνουν αυτά, επειδή δεν γνωρίζουν και δεν έχουν εμβαθύνει στο νόημα των σημαινομένων, ήτοι του κουβουκλίου, «επιταφίου» κ.λπ..
Όσα προηγήθηκαν αποτελούν μόνο διαπιστώσεις εμπειρίας και γνώσης. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν όλοι να επιστρέψουμε στην ανόθευτη λειτουργική παράδοση που αποτελεί και συνέχεια αλλά και βάση της όλης πνευματικής ζωής. Ας μη νοθεύουμε με αλλότριο πυρ το καθαρό πυρ της Θεοπατροπαράδοτης Παραδόσεως. Δεν είναι τα καινοτόμα εφευρήματα αυτά που κάτι έχουν να δώσουν στους πιστούς, δεν είναι η γαρνιτούρα αυτή που χορταίνει, αλλά η βίωση της λιτότητος, της απλότητος, της ταπείνωσης.
Είθε το φως που πήγασε από τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου μας να φωτίζει τις ζωές, τις πράξεις και τις επιλογές μας.
==========
Εν κατακλείδι θα περάσουμε στο κλεφτοπόλεμο που έχει εξαπολύσει η σημερινή κυβέρνηση στην Εκκλησία :
Θά ἀναφερθῶ σέ τέσσερα μόνο περιστατικά ἀπό τά πολλά πού ἔγιναν στόν τόπο μας αὐτές τίς μέρες.
Σέ κάποιο χωριό, γινόταν μιά κηδεία. Οἱ ἄνθρωποι τήρησαν τίς ἐπιταγές τῆς πολιτείας καί παρέμειναν ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Οἱ περισσότεροι στά σπίτια τους. Ἀπαίτησαν ὅμως νά ἀνοίξουν τά μεγάφωνα τῆς ἐκκλησίας.
Σέ λίγη ὥρα ἔφτασε ἡ ἀστυνομία γιατί ἔγινε «καταγγελία»! Κάποιο πρόσωπο, πού μισοῦσε θανάσιμα τόν μακαρίτη, γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ ἀκόμα καί μετά θάνατον, ἔκανε τήν καταγγελία. Ὄχι βέβαια γιατί ἐνδιαφέρθηκε γιά τήν ὑγεία τῶν συγχωριανῶν της…
Ἱερέας σέ ἄλλη Ἐκκλησία, λειτουργοῦσε μέ τό προβλεπόμενο προσωπικό, τέσσερα ἄτομα. Στά μισά τῆς λειτουργίας κατέφθασε ἡ ἀστυνομία. «Καταγγελία» ἀπό γείτονα, πού ἔχει τσακωθεῖ μέ ἕναν ἐπίτροπο: «Στήν Ἐκκλησία ἔχουν μαζευτεῖ πάνω ἀπό δέκα ἄτομα!» Ἔλεγχος, ἀναστάτωση, τελείωσε καί αὐτό .
Τήν Κυριακή ἐπαναλήφθηκε τό ἴδιο σκηνικό καί μάλιστα πῆρε μεγαλύτερες διαστάσεις στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα στήν Κέρκυρα. Οἱ Κερκυραῖοι γνωρίζουν πολύ καλά τί σημαίνει Κυριακή τῶν Βαΐων, ὅταν τιμᾶται ἡ θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Ἁγίου.
Μετά τή Λειτουργία ἀκολουθεῖ ἡ μεγαλύτερη λιτανεία τοῦ σκηνώματος του πού κρατᾶ τρεῖς ὧρες. Αὐτή τήν Κυριακή ἡ λιτάνευση ματαιώθηκε κι ἔγινε μιά μικρή περιφορά μέσα στό Ναό. Κατηγορήθηκε ὁ Μητροπολίτης, ἀκόμα καί ἡ Δήμαρχος.
Καί πάλι «καταγγελία», ἐπέμβαση τοῦ Εἰσαγγελέα κ.λπ. Δέν σχολιάζω τίς ὅποιες νομικές παραβάσεις, αὐτά εἶναι θέματα τῆς Δικαιοσύνης. Μοῦ ἔκανε ὅμως ἐντύπωση μιά φράση ἀπό τίς δηλώσεις τῆς κ. Δημάρχου. «Εἶμαι ἕτοιμη νά ἀντιμετωπίσω τήν μικροκομματική ἐκμετάλευση πού ἐπιχειροῦν κάποιοι ἄλλοι καί τήν στοχοποίησή μου ».
Τό ἀφήνω ἀσχολίαστο. Ὁ νοῶν νοείτω.
Τέλος ἕνα ἄλλο γεγονός ἔκανε κι αὐτό τό γῦρο τοῦ διαδικτύου. Κάποιος πατέρας ἔφερε τό παιδί του σέ ἕνα Ναό τῆς πρωτεύουσας, στή νότια θύρα τοῦ Ἱεροῦ καί ὁ ἱερέας τό κοινώνησε.
Κάποιος γείτονας προφανῶς «σκασμένος» ἀπό τόν ἐγκλεισμό, βγῆκε στό μπαλκόνι «ἔβγαλε τό ὅπλο» του, δηλαδή τό κινητό καί ἀποθανάτισε τή σκηνή.
Σέ λίγα λεπτά τό γεγονός εἶχε γίνει πρωτοσέλιδο. Ὅπως ἦταν ἑπόμενο, σέ λίγο κατέφθασε καί ἡ ἀστυνομία.
Καί πάλι δέν θά σταθῶ στή νομική πλευρά τοῦ θέματος. Σέ αὐτήν τοποθετήθηκε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς πού εἶναι καί νομικός.
Ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή ἀνέλαβε τή διερεύνηση. Τό ἴδιο καί ἡ Δικαιοσύνη. Ὅμως θά σταθῶ στήν ἠθική πλευρά. Ρωτάω ὅλους τούς καταγγέλοντας καί εἰδικά τόν τελευταῖο: Γιατί τόση εὐαισθησία καί τόση σπουδή νά καταγγελθεῖ αὐτό τό γεγονός καί νά δημοσιοποιηθεῖ;
Πιστεύει… ὅτι ἦταν τόσο ἐπικίνδυνο γιά τή δημόσια ὑγεία; Ἄν διαθέτει τέτοια εὐαισθησία γιά τή δημόσια ὑγεία, γιατί δέν ἀνησυχεῖ αὐτό πού γίνεται στίς παραλίες μας, στά supermarkets, συνεργεία αυτοκινήτων; Εἶμαι σίγουρος ὅτι αὐτός ὅπως κι ὅλοι μας ἐκεῖ ψωνίζουμε.
Ἐκεῖ θά εἶχε τήν εὐκαιρία νά κάνει πολλές φωτογραφίσεις καί μ’ αὐτό τό πλούσιο φωτογραφικό ὑλικό νά προβεῖ σέ πολλές καταγγελίες… Ἄλλωστε ὅλοι τό ἐπισημαίνουν ὅτι ὁ συγχρωτισμός στά supermarkets εἶναι πολύ πιό ἐπικίνδυνος καί παράνομος, ἀπό τό νά κοινωνήσει ἕνα παιδάκι, ἔξω ἀπό τό ναό.
Κι ἐπειδή κάθε μπαστούνι ἔχει δύο ἄκρες, ὁ καταγγέλων προκάλεσε τήν ἀγανάκτηση τῶν γειτόνων. (Ἤδη κυκλοφόρησαν εἰκόνες καί βίντεο ἀπό τούς ἔνοικους τῶν γειτονικῶν πολυκατοικιῶν.)
Ἀναρωτιέμαι, πῶς αἰσθάνεται ὁ ἐν λόγῳ κύριος ὅταν ἀπό τά ἄλλα μπαλκόνια τόν ἀποκαλοῦν «ρουφιάνο», «χαφιέ», «προδότη» κ.λπ. (περιττό βέβαια νά τονίσω πώς δέν συμφωνῶ μέ κάθε μορφή ἀντεκδίκησης.)
Ὅλα αὐτά τά περιστατικά καί ἄλλα παρόμοια ἦταν πού μέ ἀνησύχησαν. Καί μέ κάνουν νά νιώθω, ὅτι ὁ ἐφιάλτης τοῦ COVID-19 θά φέρει μαζί του κι ἄλλο ἕνα κακό: Τήν «ρουφιανιά» μέ ὅλες τίς μορφές της καί ἀπό τήν ὁποία δύσκολα θά ἀπαλλαγοῦμε.
Βεβαίως ἄν ρωτήσει κανείς ὅλους τούς καταγγέλλοντας, ποιά εἶναι τά κίνητρά τους, θά ἀπαντήσουν: ἡ προστασία τῆς ὑγείας!
Ὁ χαφιεδισμός δέν ἔχει σύνορα .
Θυμᾶμαι τίς διηγήσεις τῶν παλαιότερων γιά τά σκληρά χρόνια τῆς κατοχῆς καί τοῦ ἐμφυλίου.
Τό δέντρο τοῦ χαφιεδισμοῦ εἶχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Οἱ μέν κατέδιδαν τούς δέ. Ἕνα ἀσταμάτητο δρᾶμα. Μιά ἀτέλειωτη βεντέτα. Ἀλήθεια ἔχουμε σκεφτεῖ πόσες χιλιάδες συμπατριωτῶν μας ἐκτελέστηκαν καί ἀπό τά δύο στρατόπεδα μέ βάση τίς καταγγελίες;
Εἶχε καταλυθεῖ κάθε ἔννοια δικαίου. Ἡ ἀνθρώπινη ζωή δέν εἶχε καμία ἀξία. Δέν χρειαζόταν νά εἶχες κάνει κάτι. Φτάνει ὁ γείτονας ἤ ὁ συγγενής σου μέ τόν ὁποῖο εἶχες κτηματικές διαφορές γιά μιά σπιθαμή γῆς, γιά τριάκοντα ἀργύρια, νά σέ καταγγείλει. Φτάνει ὁ συνάδελφός σου πού ἔνιωθε μειονεκτικά ἀπέναντί σου νά σέ ὑπονομεύσει καί νά σέ τελειώσει.
Ἡ ἱστορία ἐπαναλήφθηκε πολλές φορές μέ μικρές παραλλαγές: καταγγελία, σύλληψη, συνοπτικές διαδικασίες, ἐκτέλεση.
Να υπενθυμίσω στην αγάπη σας πως από το παρελθόν μας έρχεται στη μνήμη πολύ καλά ένας πρωταγωνιστής της «ιερής διαμάχης» ήταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος, για να δικαιολογήσει την απόφασή του, επικαλέστηκε την ανάγκη εναρμόνισης με την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
«Αλλο η πίστη και η θρησκεία και άλλο το δελτίο ταυτότητας, δηλαδή ο τρόπος που επικοινωνεί ο πολίτης με το κράτος», είχε δηλώσει ο κ. Σημίτης, διαμηνύοντας στην πλευρά της Εκκλησίας που πίεζε αφόρητα για να αναθεωρήσει τη στάση του ότι «θέμα συγκυβέρνησης της χώρας δεν τίθεται».
Ο έτερος πρωταγωνιστής ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, και πατριώτης Χριστόδουλος, ο οποίος ύψωσε όχι μόνο μεταφορικά αλλά και στην κυριολεξία το λάβαρο της επανάστασης κατά των κυβερνητικών πρωτοβουλιών, αφού στη «λαοσύναξη» μοναδική στο πανελλήνιο που έγινε ποτέ ξεπερνώντας και προεκλογικές συγκεντρώσεις κομμάτων της Αθήνας κράτησε στα χέρια του το λάβαρο της Επανάστασης του 1821, που μετέφερε από την Αγία Λαύρα ο μητροπολίτης Καλαβρύτων, Αμβρόσιος.
«Να γίνει ένα δημοψήφισμα και θα δουν ότι ο λαός προσυπογράφει μαζί μας», βροντοφώναζε με βεβαιότητα στα πύρινα πολιτικά του κηρύγματα της επίμαχης περιόδου ο Χριστόδουλος, ο οποίος -εκτός από δύο ανοιχτές συγκεντρώσεις, στο Σύνταγμα και στον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη- διοργάνωσε συλλογή υπογραφών από πιστούς με αίτημα το δημοψήφισμα για την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες.
Ανάμεσα στους υπογράφοντες και ο Κώστας Καραμανλής, πρώην πρόεδρος της Ν.Δ., η οποία ασμένως συντάχθηκε με τη «δεξιά του Κυρίου».
Φυσικά, δημοψήφισμα ουδέποτε διεξήχθη και δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Όπως εξηγούσε με ανακοίνωσή της η Προεδρία της Δημοκρατίας, λίγο μετά την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στον τότε Πρόεδρο Κωστή Στεφανόπουλο, «οι εκτός νομοθετημένης διαδικασίας συλλεγείσες υπογραφές δεν είναι δυνατόν να ανατρέψουν τις διατάξεις του Συντάγματος».
Θα μου πει κάποιος ότι τότε η εκκλησία επενέβη σε ζήτημα της πολιτείας. Ας πούμε ναι! Που και εκεί μια χαρά έπραξε καθότι η ιδιότητα του θρησκευτικού πιστεύω είναι ανθρώπινο θεμελιώδες δικαίωμα κατοχυρωμένο συνταγματικά και αν μη τι άλλο αφορούσε αμεσότατα την Εκκλησία, που επαξίως επισημαίνω τον άψογο χειρισμό που τα ηνία χειρίζονταν ο αλήστου μνήμης μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος. Ας το καταπιούμε και αυτό ότι και καλά δεν έπραξε ορθώς η εκκλησία.
Ας πάμε στο τώρα !Ωραία λοιπόν αυτή τη στιγμή τι συμβαινει; Υπάρχει το πρόβλημα του «καισαροπαπισμού». Η κυβέρνηση θέλει να έχει όπως πολύ σοφά μου έλεγε η πεφιλημένη μητέρα μου εκ της λαϊκής ρύσεως και το μαχαίρι και το καρπούζι. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Επεμβαίνει με ωμό δικτατορικό τρόπο στην Εκκλησία. Χειρισμοί πρωτόγονοι απάνθρωποι ανηλεείς, που υποδεικνύουν κατάλοιπα φασισμού. Η εκκλησία διώκεται. Η εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Στο Όνομα Του ας μην εξευτελίζονται τα πάντα. Γίνανε ειδήμονες όλοι.
Δημοσιογραφικά κανάλια που πήραν 11 μύρια + άλλα 9 μύρια να μεταδώσουν ασύστολα τον απάνθρωπο εξευτελιστικό ιό όχι του κορωνιού αλλά τον ιό του φόβου. Μας είπαν κολλάει ο κορωνοϊός με το κουταλάκι. Ποιο κουταλάκι μαντάμ ή κύριε; Λαβίδα λέγεται και λέγεται έτσι όχι τυχαία.
Δεν ξύπνησαν μίαν πρωίαν οι Πατέρες μας και Μέγιστοι Διδάσκαλοι της Οικουμένης να δώσουν ένα όνομα τυχαία. Ονομάζεται έτσι, γιατί στα πρώτα χρόνια ο ιερέας έδινε με τη λαβίδα (τσιμπίδα) το άγιο σώμα χωριστά από το άγιο αίμα. Επίσης συμβολίζει την λαβίδα με την οποία Άγγελος Κυρίου έλαβε άνθρακα από το επουράνιο θυσιαστήριο και ακούμπησε στα χείλη του Ησαΐα για να καθαριστεί από τις αμαρτίες του.. Τι είναι φαγητό; Στο σπίτι σου κάνε ότι θες.
Εκεί στην μάνα μας την εκκλησία έχουμε το αποκούμπι μας την Ιερή Λαβίδα η οποία πωπω Θεέ μου μας δίνει την ευλογία να γίνουμε ένα μαζί Του, φέρει επάνω της το άχραντο άφθαρτο ζώντα αληθινό Θεό και Κύριο της Δόξης.
Εξαγνιζόμεθα εκ των αμαρτιών με το μυστήριο της Θείας Εξομολογήσεως και ύστερα μεταβαίνουμε όπως προανέφερα στο μυστήριο της Ζωής και ζούμε το Πάσχα το μυστικόν, το πνευματικό μας Πάσχα. Από το Πάσχα της φθαρτότητας στο Πάσχα της αφθαρσίας.εκεί κολλάς άμεσα και αναμφισβητά τον Υιό του Θεού.
Βέβαια, βλέπουμε μαινόμενους ανθρώπους, οι οποίοι είναι πρωτίστως αστοιχείωτοι (δεν λέω ότι είναι κακοί άνθρωποι) χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, τσίπας προσβάλλουν κυρίως τον εαυτόν τους αποδεικνύοντας στους ανθρώπους που είναι μέτοχοι των Αχράντων Μυστηρίων, ζούνε δηλαδή την ευχαριστιακή ζωή πόσο ανίδεοι και εγωπαθείς είναι.
Πολλές φορές αστοιχείωτοι άνθρωποι θεωρούν πως εκείνοι οι οποίοι πηγαίνουν εκκλησία είναι οπισθοδρομικοί μιας άλλης εποχής. Ενδεχομένως να μας θεωρούν και χαμηλότερης νόησης.
Αγαπητοί κύριοι της κυβέρνησης τώρα δεν τα έχετε ισοπεδώσει όλα; Απλά διερωτώμαι που θα φτάσει αυτό το θράσος; Τελικά πόσο λάτρης της φράσεως πρέπει να είναι κάποιος για να εκφράζει τα καλά και συμφέροντα των δικών του επιλογών κύριοι της κυβερνήσεως; Γιατί τόσο μένος για την Εκκλησία λες και αυτή έβλαψε κανένα, σε αυτόν τον χιλιοποτισμένο τόπο με εκατομμύρια αγίων μαρτύρων, νεομαρτύρων;.
Πήγε λέει στον Ευαγγελισμό το νοσοκομείο η Πρωτοψάλτη και τραγούδησε “η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα” λες και ο ιερέας που είναι εκ Θεού προνομιούχος τόσο με το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως όσο και με το μυστήριο των μυστηρίων την Θεία Κοινωνία δεν είναι καλός και δεν ξέρει να δώσει την σωτηρία και την άφεση, γιατί θα μεταδώσει ιούς και οτιδήποτε ασυναρτησίες λένε οι σαρδανάπαλοι, όλοι μη επαΐοντες της Ιεράς Ορδοδόξου Λατρείας, αλλά έχουν κάθε δικαίωμα εκφοράς απόψεως περί των αρρήτων μυστηρίων.
Κατά δεύτερον τραγούδησε το άσμα ‘‘είμαστε ακόμα ζωντανοί’’! Δυστυχώς είμαστε νεκροί αφού δεν συμμετέχουμε στο μυστήριο των μυστηρίων. Είμαστε όπως πολύ σοφά θα έλεγε ο λαός ακοινώνητοι.
Όταν είσαι στην εκκλησία γίνεται λόγος για κοινωνία, όταν μεταλαμβάνεις έχουμε την Θεία Κοινωνία. Είμεθα έξω από τα νερά μας. Είμαστε κλεισμένοι σαν τα ποντίκια και οι όλοι οι εκ της Τουρκίας εισερχόμενοι και όχι μόνον αλωνίζουν στην χώρα μας. Ακούονται δε προτεσταντικές θέσεις -απόψεις για ατομική προσευχή.
Ο πιστός κύριοι της κυβερνήσεως είναι ενεργό μέλος της Εκκλησίας. Δεν είναι επισκέπτης ο πιστός. Δεν είναι μαγαζί μπήκα δεν μου άρεσε το ρούχο π.χ που αγόρασα και έχω κάρτα αλλαγής για να πάρω άλλο. Είναι το σπίτι των πτωχών, των αποφυλακισθέντων, των ασθενούντων, των κατατρεγμένων, των ορφανών, των εν θλίψει και οδύναις ευρισκομένων αδελφών μας, των πενθούντων. Ανοίγει την αγκαλιά της ως φιλεύσπλαχνος μήτηρ για όλους τους ανθρώπους δεν κοιτά χρώμα, φυλή,γλώσσα δεν κλείνει την πόρτα της. Η αγάπη της ουδέποτε εκπίπτει.
Τέλος, θα αναφερθώ στην επιστροφή προς στην κανονικότητα, όπως λένε οι κύριοι της κυβερνήσεως της χώρας μας τις τελευταίες μέρες. Μας είπαν ότι θα ανοίξουν καταστήματα, μαγαζιά κλπ ,αυτά δηλαδή που έχουν στόχο την ευπρέπεια του σώματος, της κόμης, της ενδυμασίας, ότι δηλαδή τέρπει το σώμα την δε ψυχή την θέλουν δουλωμένη, λερωμένη να μην έχουμε γι’ αυτήν καμία έγνοια να μην τη, εξαγνίσουμε με θεία εξομολόγηση, να στολίσουμε τον νυμφώνα της ψυχής μας με τα Άχραντα μυστήρια ! Με λύπη λέγω ‘‘ Ὄψονται εἰς ὅν ἐξεκέντησαν’’…
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Παναγιώτου Μπρατσιώτου, Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ἡ Ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, Ἐν Ἀθήναις 1959, σελ. 6.
Β’ Κορ. ια’ 29.
Βασιλείου Ἰωαννίδου, Ἡ Ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, Ἀθῆναι 1957, σελ. 5.
Α’ Τιμ. γ’ 15.
Βλ. Ἐφ. α’ 23, Κολ. α’ 18 καὶ β’ 17, Α’ Κορ. ιβ’ 12.
Ἱερομ. Ἀθανασίου Γιέβτιτς, Ἡ Ἐκκλησιολογία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, ἐκδ. Γρηγόρη, Ἀθήνα 1984, σελ. 93-94.
PG 52, στλ. 429: Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας, β’.
Ἰωάννου Καραβιδοπούλου, Ἡ Ἐκκλησία ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ, στὸ Τὶ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, Σεμινάριον Θεολόγων Θεσσαλονίκης – 3, Θεσσαλονίκη 1968, σελ. 34-35.
Ἱ. Θεοφυλάκτου Ἀχρίδος, PG 124, στλ. 1116C: Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Ἐξήγησις. Βλ. καὶ Ἱ. Χρυσοστόμου, PG 61, στλ. 71: Ὑπόθεσις τῆς πρὸς Κορινθίους πρώτης Ἐπιστολῆς, Ὁμιλία Η’.
Ἱερομ. Ἀθανασίου Γιέβτιτς, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 103.
Τὸ παράθεμα στὸ Βασιλείου Ἰωαννίδου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 13.
Ρωμ. ιβ’ 5.
Βασιλείου Ἰωαννίδου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 14.
PG 95, στλ. 828D: Εἰς Ἐπιστολὴν πρὸς Ἐφεσίους, Κεφ. Α’.
PG 48, στλ. 757.
PG 33, στλ. 965Β: Κατηχήσεις, ΙΣΤ’ Φωτιζομένων.
Ἐφ. δ’ 3.
Α’ Κορ. ι’ 16-17.
Βλ. Βασιλείου Ἰωαννίδου, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 15.
Πηγή 1: Βασιλοπούλου Χαραλάμπους αρχιμ., Θαύματα που είδαν τα μάτια μου, εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου». Αθήνα χ.χ.
Από το βιβλίο « Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία» εκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου. σελ 149
Πηγή 2 : Ντούντκο Δημητρίου πρεσβυτ., Η ελπίδα μας, εκδ. «Η έλαφος», Αθήνα 1979. Από το βιβλίο « Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία» εκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου. σελ 14