Τι ευλογία! Στ’ αλήθεια πόσο σημαντικό είναι αυτό! Τι άλλο καλύτερο, ισχυρότερο και μεγαλύτερο θα μπορούσε να επιτύχει ο άνθρωπος;
Κατά τον ι. Χρυσόστομο: «Μεγάλη είναι η δύναμη της ελπίδας προς τον Κύριο, φρούριο απόρθητο, συμμαχία ακατανίκητη, λιμάνι γαλήνιο, πύργος απροσπέλαστος, όπλο αήττητο, δύναμη ακατάβλητη και που βρίσκει διέξοδο εκεί που δεν υπάρχει διέξοδος»
Κάποιος ρώτησε τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο: «Γέροντα ακόμη αντιμετωπίζω το καθετί ανθρώπινα και όχι πνευματικά, κι έχω αγωνία» Κι εκείνος του απάντησε ως εξής:
«Εσύ βάζεις τα προγράμματά σου μπροστά από τα προγράμματα του Θεού, γι’ αυτό βασανίζεσαι. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την ταπείνωση όλα τα προβλήματα λύνονται. Να κάνης αυτό που μπορείς εσύ και μετά να αφήνεσαι στην θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα. Η ελπίδα στον Θεό είναι τονισμένη πίστη. Είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια για τον άνθρωπο. Μικρό πράγμα είναι να έχη κανείς σύμμαχο τον Θεό;
Θυμάμαι, πριν πάω στο στρατό, έκανα προσευχή στην Αγία Βαρβάρα να με βοηθήση –την είχα σε ευλάβεια, γιατί πήγαινα στο εξωκκλήσι της από μικρός και προσευχόμουν. «Ας κινδυνεύσω στον πόλεμο, είπα, αλλά μόνον άνθρωπο να μη σκοτώσω». Και πως τα οικονόμησε ο Καλός Θεός!
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, ενώ άλλους που ήταν μορφωμένοι τους έστειλαν στην πρώτη γραμμή σαν απλούς στρατιώτες, τουφεκιοφόρους, εμένα που ήμουν του Δημοτικού με πήραν για ασυρματιστή!
Μου έλεγαν οι άλλοι: «Έχεις μεγάλο μέσο». «Βρε τι μέσο έχω; Δεν έχω κανένα γνωστό». «Τι; μας κοροϊδεύεις;», μου έλεγαν. «Ποιόν έχεις στο Γενικό Επιτελείο;». Αφού επέμεναν, τους έλεγα κι εγώ: «Έχω στο Γενικό Επιτελείο τον Χριστό». Έτσι δεν χρησιμοποίησα ποτέ ντουφέκι».
Σαφώς η ελπίδα στον Θεό μας δίνει μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση!
Κι αυτό ως μεγάλη αρετή που είναι… Κάτι που θυμίζει τον θεόπνευστο τούτο λόγο του Ψαλμωδού: «Θα νιώσουν ευφροσύνη όλοι εκείνοι που στηρίζουν την ελπίδα τους σ’ Εσένα» (Ψαλμ. 5, 12).
