Μήπως πήραμε την ζωή μας λάθος;

Σε μια εποχή έντονης ανησυχίας, όπου τα πάντα είναι ρευστά, καλό θα ήταν να προσεγγίσουμε και να χαρτογραφήσουμε, όχι τον ρόλο και την αποστολή της Εκκλησίας, αλλά τον δικό μας σκοπό, την δική μας συμμετοχή και τον προσωπικό μας στόχο.

Πριν δούμε αν το φρόνημα μας είναι ακμαίο και σωστό (ορθόδοξο), ας ψάξουμε να …μας βρούμε!

Πρώτα στους Ναούς μας.

Μην είναι αυτοί που καπνίζουν ανυπόμονοι στα σκαλιά; Μπα, όχι αυτοί περιμένουν το μνημόσυνο,

Μην είναι αυτοί που έρχονται τρέχοντας με την λαμπάδα; Ούτε, απλώς συνοδεύουν το μωρό να κοινωνήσει.

Μπαίνοντας μέσα όμως δεν θα βρούμε;

Αλοίμονο μας, αν δεν βρούμε κι εδώ. Ίσως να είναι αυτοί οι καλοντυμένοι κύριοι που στέκονται μπροστά για να τους δει όλος ο κόσμος, με την πλάτη γυρισμένη στο Ιερό βήμα.

Μπορεί και ο ταλαντούχος ψάλτης, που θα μπορούσε να τραγουδάει και σε νυκτερινό κέντρο.

Μήπως είναι αυτές οι μαυροφορεμένες γιαγιάδες που ψιθυρίζουν στα πίσω καθίσματα;

Μπορεί να είναι και αυτές οι κυρίες που βγήκαν μπροστά σπρώχνοντας να πάρουν πρώτες αντίδωρο, γιατί ο παπάς άργησε, και έχουν και να μαγειρέψουν.

Αλλά μήπως είναι αυτές οι παρέες που έφυγαν μετά την (Μεταλαβιά), για να προλάβουν την καλύτερη θέση, και τον ζεστό καφέ, στο Πνευματικό κέντρο ή στο μνημόσυνο ;

Στο σπίτι μας, τώρα.

Μήπως είμαι εγώ, που τα ζητάω όλα στο χέρι από την σύζυγο, ακόμα και το ποτήρι νερό;

Που νομίζω ότι επειδή κάνω μια εξωτερική εργασία, όλοι μέσα στο σπίτι, μου χρωστάνε και πρέπει να με σέβονται; Που με την πρώτη αφορμή θα σηκώσω την φωνή μου;

Μήπως είναι η γυναίκα μου, που μετά το κομμωτήριο, το ραντεβού με αισθητικό, οδοντίατρο και μακιγιέρ, έγινε σαν κούκλα, στην κυριολεξία που δεν μπορεί ούτε να μαγειρέψει αλλά ούτε και να την ακουμπήσεις ;

Μήπως είναι η κόρη μου, που ξημεροβραδιάζεται στο ?chat, και δεν της φτάνει ο χρόνος ούτε για τις σχολικές εργασίες, πόσο μάλλον για προσευχή;

Μήπως είναι ο μικρός που εκτός του παιχνιδιού, έχει κάνει βασιλιά του το <εγώ θέλω>;

Στην δουλειά μας,

Μήπως είμαι εγώ που θα κάνω το λάθος είς βάρος του πελάτη μου, αφού δεν με είδε;

Μήπως είναι ο προμηθευτής που θα σου δώσει λειψή παραγγελία, αλλά με φουσκωμένο τιμολόγιο;

Μήπως ο πελάτης που θα καταστρέψει το προϊόν, ή θα αξιώσει υπηρεσίες που δεν δικαιούται;

Μήπως ο εργάτης που προσλήφθηκε με τον βασικό για οκτάωρη εργασία, αλλά τις τέσσερις ώρες δεν ξέρεις που βρίσκεται ;

Μήπως ο εργοδότης μου, που ενώ στους ισολογισμούς του, υπάρχει αυξανόμενη κερδοφορία, αυτό το βλέπει μόνο η δική του τσέπη;

Αλλά και στις σχέσεις μας με τους άλλους,

Μήπως είμαι εγώ που δίνω φακελάκι στον γιατρό, για να με προσέξει;

Μήπως είσαι εσύ που δεν θα με εξετάσεις, αν και ασθενής σου, αν δεν συμφωνήσουμε πρώτα στο οικονομικό;

Μήπως είμαι εγώ που επηρέαζα τους γονείς μου, ώστε να πάρω την καλύτερη και μεγαλύτερη πατρική περιουσία;

Μήπως εγώ που ο φτωχός άστεγος της γειτονιάς μου, όχι μόνο δεν του πήγα ένα πιάτο φαί, αλλά ενοχλεί και την αισθητική μου;

Μήπως εγώ που σπούδασα, που επιρρεάζω γνώμες και καταστάσεις, και επιζητώ την δόξα και την καταξίωση από πολιτικές ή άλλες ομάδες εξουσίας;

Μήπως είναι ο Δεσπότης μου, που ασπάζεται και προσεύχεται με αιρετικούς, αλλά στους ομόδοξους θα εξαντλήσει όλη την αυστηρότητα του;

Μήπως ο Ιερατικός μας προϊστάμενος που στην εορτή του πολιούχου του Ναού μας, αντί για αγρυπνία θα κάνει λαϊκό γλέντι και εμποροπανήγυρη, γιατί έτσι θα μαζέψει πιό πολλά λεφτά για τα έργα του Ναού ;

Μήπως, και εδώ είναι το χειρότερο, η Εκκλησία μας εκπροσωπεί πλέον κοσμική εξουσία και όχι πνευματική ;

Μήπως έχουμε χάσει το νόημα της Ορθοδοξίας, μήπως γίναμε κοσμικοί;

Μήπως πήραμε την ζωή μας λάθος;