Ἤτανε δύο πατέρες. Μαλώσανε. Λοιπόν ζήτησε συγγνώμη ὁ ἕνας. «Δέν σέ συγχωράω» λέει ο άλλος. Ἀμάν! Πάει τότε σέ ἕνα Γέροντα, ὁ ὁποῖος τόν ρώτησε: «Πῶς τή ζήτησες τή συγγνώμη;

Εἶχες μέσα σου πειστεῖ ὅτι φταῖς ἐσύ πράγματι»;

«Ὄχι» απάντησε ο πατέρας.

Γιά κάντο, νά πειστεῖς ὅτι ἐσύ φταῖς πραγματικά καί πήγαινε καί ξαναζήτησέ του συγγνώμη.

Λοιπόν πάει πάλι ο «φταίχτης» και χτυπάει τήν πόρτα. Τοῦ ἀνοίγει ὁ ἄλλος, ο οποίος ἀμέσως τοῦ λέει: «Συγχώρεσέ με». Τελικά ζήτησε συγγνώμη ὁ αδελφός πού άνοιξε τήν πόρτα.

Πρίν κἄν πεῖ ὁ «φταίχτης» τή δική του συγγνώμη ὁ ἄλλος τό εἶχε πληροφορηθεῖ. Καταλάβατε πῶς λειτουργεῖ ἡ ἀληθινή συγχώρεση; Δέν είπε κἄν συγγνώμη «ο φταίχτης».

Ὁ ἄλλος τοῦ ἄνοιξε τήν πόρτα και τοῦ λέει: «Συγχώρεσέ με». Βλέπετε πῶς λειτουργεῖ ἡ ἀληθινή ταπείνωση; Ἀλλά ἐμεῖς δέν θέλουμε νά ταπεινωθοῦμε. Θέλουμε νά εἴμαστε καί ἐξωτερικά καλά μέ τόν Χριστό αλλά καί νά κρατήσουμε τήν ἀξιοπρέπεια, τόν χαρακτήρα.

Κρατάω χαρακτήρα. Καταστρέφομαι δηλαδή.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ