Ποιός πορεύεται σ’ αὐτήν τήν ζωή καί δέν ἔχει γευθῆ τήν στιφάδα τῆς πτώσεως; τοῦ λάθους;
Ποιός; Ἄλλοτε μέ πρόθεσι καί ἐσκεμμένα, ἄλλοτε ἀπό ἀδυναμία, ἄλλοτε ἀπό ἄγνοια ἤ ἐπιπολαιότητα, ἄλλοτε ἀπό ἐμπάθεια ἤ ἐκ συναρπαγῆς, πέφτουμε, πικραίνουμε τούς συνανθρώπους μας, τούς πληγώνουμε, τούς ἀπογοητεύουμε. Τό λανθάνειν ἀνθρώπινο.
Τί γενναιότητα, ὅμως, χρειάζεται γιά νά ὁμολογήσουμε, ἀκόμα καί στόν ἑαυτό μας, ὅτι κάναμε λάθος!
Γιατί δέν βοηθᾶ σέ τίποτε καί σέ κανέναν νά ἐπιστρατεύσουμε πληθώρα δικαιολογιῶν. Δέν ὠφελοῦν οἱ παρορμητικές ἀντιδράσεις μας, ἡ ἀπώλεια ψυχραιμίας. Ναί μέν, ἀλλά…
Ἂλήθεια, τί ὠφελεῖ ἡ μετά μανίας ὑπεράσπισις τῶν λαθῶν μας! Εἰλικρινά δέν προάγει τίποτε.
Ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν οἱ ὑψωμένες μας φωνές, οἱ ἀσυνάρτητες προτάσεις μας, οἱ λέξεις πού μᾶς γελοιοποιοῦν; Ἡ ἐπίκλησις δικαιολογιῶν μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἀδιέξοδη τακτική.
Εἶναι γενναῖο νά παραδεχθοῦμε εὐθέως, παλληκαρίσια, ναί ἔκανα λάθος, ξενίκησα λανθασμένα, ἔκρινα ἄκριτα, παρεξέκλινα. …
Εὐεργετική εἶναι ἡ ὁμολογία τοῦ λάθους μας, γιατί μαλακώνει καί τήν καρδιά τοῦ ἄλλου. Ἐπιδρᾶ ἀφοπλιστικά.
Σέ πόσους ὄμορφους δρόμους μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ὁμολογία τοῦ λάθους μας! Σέ πόσους ὄμορφους κόσμους δέν μᾶς πάει τό εἰλικρινές, ἁπλό, σεμνό, ἀποφασιστικό μας: Συγγνώμη! Ἔκανα λάθος!