Ήμουν για χρόνια νευρωσικός, αγχώδης και εγωιστής. Όλοι μου έλεγαν να αλλάξω. Συνεχώς μου επεσήμαναν πόσο νευρωσικός ήμουν.
Δυσανασχετούσα, αν και συμφωνούσα μαζί τους. Ήθελα να αλλάξω, απλά δεν τα κατάφερνα. Δεν έχει σημασία πόσο σκληρά προσπαθούσα. Εκείνο που πιο πολύ με πλήγωνε ήταν ότι ο καλύτερός μου φίλος μου τόνιζε πόσο νευρωσικός ήμουν και επέμενε ότι μπορώ ν’ αλλάξω.
Συμφωνούσα μαζί του και δεν του κρατούσα θυμό. Ένιωθα όμως τόσο ανήμπορος και συγχρόνως παγιδευμένος. Μια μέρα μου είπε: «Μην αλλάξεις. Μείνε όπως είσαι. Δεν έχει σημασία αν αλλάξεις ή όχι.
Σ’ αγαπώ όπως είσαι! Δεν μπορώ να σε βοηθήσω αλλά σ’ αγαπώ!» Τα λόγια αυτά αντήχησαν σαν μουσική στα αυτιά μου. «Μην αλλάξεις. Μην αλλάξεις. Μην αλλάξεις…. Σ’ αγαπώ!»
Χαλάρωσα και ένιωσα πως ζω! Και ω! του θαύματος των θαυμάτων! Άλλαξα!