Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Καλόν είναι να μας θυμάται ο κόσμος με το όνομα που ευλόγησε η Εκκλησία. Αν κι εμείς προσθέσουμε κάτι με τη χάρη του Θεού, ας είναι ευλογημένο να μας θυμούνται και με αυτό.
Π.χ. Η μητέρα μου συνδέεται στη μνήμη μου με το “προσεύχομαι πρώτα για τους εχθρούς και μετά για τα παιδιά μου”. Ο παππούς μου ο Αγγελάκης συνδέεται στη μνήμη μου, με το “δεν είμαι φτωχός, φτωχός είναι ο διάβολος.”
Ο μακαρίτης ο συνάδελφός μου Γώργιος συνδέεταο στη μνήμη μου με αυτό που πίστευε, ότι “ο κόσμος θα καταστραφεί και μόνο η Διδασκαλία του Χριστού θα μείνει.”. Η Ειρήνη στην Κάλυμνο συνδέεται στη μνήμη μου με την υπομονή.
Όταν την θυμάμαι λέω μέσα μου “το Ρηνιώ, με τα τα καλά και κακά δεχούμενα”. Ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται, λέει το Ευαγγέλιο.
Ο Θωμάς Σάνκαρα, συνδέεται στη μνήμη μου με αυτό που ήθελε. Θέλω, έλεγε, ο κόσμος να με θυμάται ως τον άνθρωπο που έδωσε τη ζωή του για την ανθρωπότητα.
Ο Ιωάννης ένας φτωχός άνθρωπος, που κοιμόταν στον δρόμο, έλεγε πως ήθελε να τον θυμάται ο κόσμος ως άνθρωπο νοήμονα. Αποκαλούσε τον εαυτό του “Ιωάννης ο νοήμων”, αν και μιλώντας με ακρίβεια, έπρεπε να αποκαλεί τον εαυτό του “Ιωάννης ο ακτήμων”.
Να εξομολογηθώ. Προσπαθώ να ερμηνεύω τον λόγο όχι κατά το γράμμα, αλλά κατά το πνεύμα. Καμιά φορά κάτι μπορεί να μην είναι ακριβές με το γράμμα, αλλά είναι αληθινό κατά το πνεύμα.
Αν η ερμηνεία μου δεν είναι ακριβής με το γράμμα, τουλάχιστον είναι αληθινή κατά το πνεύμα. Το πνεύμα δίνει ζωή, το γράμμα σκοτώνει τη ζωή, λέει ο Απόστολος Παύλος.
Πιστεύω ότι η αληθινή ερμηνεία των λόγων “το πνεύμα το ζωοποιόν” είναι όσον αφορά στον άνθρωπο, ότι η άκτιστη θεία χάρη είναι η ζωή του ανθρώπου.