Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις μια ασθένεια δεν είναι τιμωρία του Θεού αλλά δυνατότητα που προσφέρει ο Θεός για πνευματική τελείωση. Η παραλυσία του ταλαίπωρου ανθρώπου προέρχονταν από την αμαρτία του και ήταν μια δίκαιη, κατά τη γνώμη των γραμματέων, τιμωρία του Θεού.
Οι γραμματείς ήταν γνώστες του νόμου. Και ο νόμος αυτός επέβαλλε πολλές τιμωρίες σε όσους τον αμφισβητούσαν και τον παρέβαιναν. Ο Χριστός, κατά τη γνώμη τους, έκανε ζημιά στον νόμο, διότι συγχωρώντας αμαρτίες εμπόδιζε την απονομή μιας δίκαιης τιμωρίας.
Μπορεί η στάση αυτή να είναι παλαιά, εξακολουθεί πάντως να υφίσταται και στις ημέρες μας. Πολλοί χριστιανοί, που είναι συνδεδεμένοι με τη ζωή της Εκκλησίας, με μεγάλη ευκολία ρίχνουν τον λίθο του αναθέματος σε εκείνους που πέφτουν σε μικρά ή μεγαλύτερα σφάλματα.
Εκπροσωπούν την τάξη των συγχρόνων φαρισαίων, έχοντας οικειοποιηθεί το αποκλειστικό δικαίωμα της κρίσης του Θεού και το δικαίωμα απονομής της δικαιοσύνης.
Από τη Φωνή Κυρίου 2006