Εάν λάβουμε υπόψη τα δεδομένα της εποχής εκείνης, μπορούμε να πούμε ότι δίκαια σκανδαλίσθηκαν οι γραμματείς. Είναι πραγματικά μεγάλο πλήγμα στη συνείδηση των ανθρώπων, που υπηρετούν την ηθική και τους νόμους της, το άκουσμα περί συγχώρησης αμαρτιών.
Για πολλούς ανθρώπους η ηθική εκφράζεται με τη δικαιοσύνη. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, όμως, στην Εκκλησία, για τον απλό λόγο ότι η Εκκλησία δεν είναι δικαστήριο. Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο και ιατρείο παθών, είναι φυσιοθεραπευτήριο πνευματικών παραλυσιών.
Η άφεση των αμαρτιών, παράλληλα με τη θεραπεία της σωματικής παραλυσίας φανερώνει ότι ο Χριστός τελικά θεραπεύει την ανθρώπινη φύση στο σύνολό της και όχι απλά τη συγκεκριμένη ασθένεια.
Για να θεραπευθεί ο άνθρωπος από την παρά φύση κατάσταση της αμαρτίας και να προκόψει στην πνευματική ζωή, πρέπει να πονέσει. Η Εκκλησία αποδέχεται τον πόνο σε όλο το βάθος και την έκτασή του.
Ταυτόχρονα όμως προσφέρει στον άνθρωπο τη δύναμη να τον αντιμετωπίζει και να τον χρησιμοποιεί για την πνευματική τελείωσή του εντασσόμενος στην οδό του Χριστού.
Από τη Φωνή Κυρίου 2006