Στὴν Καλύβα Ἅγιος Χρυσόστομος, τῆς Κουτλουμουσιανῆς Σκήτης τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ζοῦσε ὁ μοναχὸς Δανιήλ, ὁ ὁποῖος, ὅπως μᾶς εἶχε βεβαιώσει ὁ ἴδιος ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλους πατέρες πληροφορηθήκαμε, 20 καὶ πλέον ἦτο ἄῤῥωστος, πονοῦσε τὸ κεφάλι, ἡ μέση, τὰ νεφρά, ἡ καρδιά, τὰ πόδια καὶ πολλὲς φορὲς καὶ ὅλο τὸ σῶμα.
Σὲ πολλοὺς γιατροὺς πῆγε, πολλὲς ἐξετάσεις, ἀκτινοσκοπήσεις καὶ ἀκτινογραφίες ἔκανε, τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τὸ ἴδιο. Οἱ γιατροὶ δὲν βρίσκουν καμία σωματικὴ ἢ ὀργανικὴ βλάβη ἢ πάθηση, ὁ ἀδελφὸς ὅμως ἀκόμη ὑποφέρει ἀπὸ ἀνεξήγητη ἀσθένεια, στὴν ὁποία δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν βοηθήσουν οἱ γιατροὶ καὶ ἡ ἐπιστήμη.
Κάποτε, στὶς 27 Ἰουλίου, στὴν ἀγρυπνία τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὁ μοναχὸς Δανιήλ, μὲ πολλὴ πίστη καὶ δάκρυα στὰ μάτια παρακάλεσε τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα: «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ καὶ προστάτη τῆς Σκήτης μας, σὺ ποὺ εἶσαι γιατρὸς καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μαρτύρησες καὶ ἔχυσες τὸ αἷμά σου, κάμε ἀγάπη καὶ παρακάλεσε τὸν Δεσπότη Χριστὸ νὰ μοῦ δώσει τὴν ὑγειά μου, νὰ μπορῶ καὶ ἐγὼ ὑγιὴς νὰ δοξάζω τὸ ὄνομά Του καὶ νὰ ψάλλω στὶς ἀγρυπνίες».
Λέγοντας αὐτὰ ὁ μοναχὸς Δανιήλ, ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὴν κούραση τὸν πῆρε λίγο ὁ ὕπνος καὶ βλέπει σὲ ὅραμα τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα, μπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ παρακαλεῖ γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ μοναχοῦ.
Τότε, ἀκούστηκε ὁ Χριστὸς νὰ λέει στὸν Ἅγιο: «Ἀδελφέ μου, Μεγαλομάρτυς Παντελεήμων, μήπως ἐσὺ εἶσαι πιὸ σπλαγχνικὸς ἀπὸ ἐμένα; Ἢ ἀγαπᾶς πιὸ πολὺ ἀπὸ ἐμένα τοὺς ἀνθρώπους;
Γνωρίζω πὼς γιὰ τὴν ἀγάπη μου ἔχυσες τὸ αἷμά σου, ἀλλὰ μήπως ἐγὼ δὲν ἔχυσα καὶ δὲν χύνω κάθε μέρα τὸ αἷμα μου γιὰ τὴν ψυχικὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων; Μάθε ὅτι θέλημά μου εἶναι καὶ συμφέρει πολλὲς φορές, τὸ σῶμα νὰ εἶναι ἄῤῥωστο γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή. Ἔτσι θέλω πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ σωθοῦν».
Ὅταν ἄκουσε αὐτὰ ὁ μοναχὸς Δανιήλ, ξύπνησε καὶ δόξασε τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, εὐχαρίστησε καὶ τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα γιὰ τὴν προσπάθεια καὶ μεσιτεία του, καῖ ἀμέσως, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ ἴδιος, ἔφυγε ἕνα βάρος ἀπὸ πάνω του καὶ πληροφορήθηκε πὼς πρέπει νὰ φέρει μὲ ὑπομονὴ, μὲ χαρὰ καὶ μὲ εὐχαριστήση τὸν σταυρὸ καὶ τὴν κατάσταση τῆς ἀσθένειάς του.
