Ο Χριστός δεν απευθύνεται ποτέ στη λογική, δεν παραθέτει αποδείξεις, μήτε επιχειρήματα, δε ρωτά: «Ξέρεις, πείστηκες; Νικήθηκες;». Το μόνο που ρωτά είναι: «Πιστεύεις;». Και στο ερώτημα αυτό μια καθαρή καρδιά μόνο αυτό μπορεί να απάντησει: «Πιστεύω, Κύρις, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».
Την ώρα, λοιπόν, που μάς βαραίνει η αμφιβολία για την παρουσία του Θεού, την ώρα που μάς βαραίνει η μοναξιά, μόνο η βαθιά ταπείνωση έρχεται σε βοήθειά μας. Αυτή, η ταπείνωση, κάνει τον άνθρωπο να καταθέτει μπροστά στο Σταυρό του Χριστού ολόκληρο το είναι του.
Και τότε έξαφνα ο Χριστός σηκώνει αντί για μάς αυτό το βάρος: «Μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ… ὃτι ὁ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστι» (Ματθ. ια´ 30). Και ο λόγος αυτός δεν είναι απάτη· είναι φως μέσα στην κόλαση του σημερινού κόσμου.
Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2004