Οι αποδείξεις, που ζητάμε, πολλές φορές, για να πιστέψουμε στο Θεό, τραυματίζουν την αλήθεια, την αγαπητική σχέση με το Θεό, και γι᾽ αυτό η άρνηση του Κυρίου είναι άμεση και κατηγορηματική (Μάρκ. η´ 12).
Ο Θεός ήλθε στον κόσμο αλλά κρύβεται ακόμη και μέσα στη φανέρωσή Του. Ο Θεός αποκρίνεται με τη σιωπή, αλλά για εκείνον που μπορεί να καταλάβει, να νιώσει, μέσα σ᾽ αυτή τη σιωπή δηλώνει την αγάπη Του για τον άνθρωπο.
Είναι η «μωρία» του Θεού, ο ακατανόητος σεβασμός στην ελευθερία μας.
Κάθε αναγκαστική απόδειξη βιάζει την ανθρώπινη συνείδηση, μεταβάλλει την πίστη σε απλή γνώση. Γι᾽ αυτό ο Θεός κλείνεται μέσα στη σιωπή της οδυνώμενης αγάπης Του. Ο Θεός δε δίνει διαταγές. Μάς προσκαλεί σε μια σχέση αμοιβαιότητας.
Ο Πατέρας είναι Πατέρας χωρίς να επιβάλει την πατρότητά του. Ο Χριστός έρχεται για να καθίσει στο «τραπέζι τῶν ἁμαρτωλῶν», και σταυρώνεται από υπερβολή ερωτικής αγαθότητας. «Ποιος σύζυγος», ρωτά ένας ασκητικός συγγραφέας του 6ου αιώνα, «πέθανε ποτέ για τη σύζυγό του, και ποια σύζυγος διάλεξε ποτέ να παντρευτεί έναν εσταυρωμένο;
Ο Κύριος μνηστεύθηκε την Εκκλησία, της έδωσε μια προίκα με το αίμα Του, και της σφυρηλάτησε ένα δαχτυλίδι με τα καρφιά της σταυρώσεώς Του». Τόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο.
Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2004