Όταν διαπράττουμε αμαρτίες ντροπιάζουμε τους εαυτούς μας, τους καταστρέφουμε, τους θανατώνουμε. Και όχι μόνον αυτό! Με την υποχώρηση και την ήττα μας ανακηρύσσουμε ισχυρούς και δυνατούς τους εχθρούς μας, και επί πλέον τους κάνουμε να χαίρονται και να ευφραίνονται.
Αλοίμονό μας! Διότι είναι δείγμα μεγάλης ανοησίας και παραφροσύνης το να συμμαχούμε με τους εχθρούς μας εναντίον των εαυτών μας και το να κάνουμε, αυτούς που στενοχωρούν και θλίβουν την ψυχή μας, να χαίρονται και να ευφραίνονται. Πρόσεξε τους παραλογισμούς που υπάρχουν:
Πρέπει να νικάμε τον εχθρό (διότι λέει η Γραφή «εξασθένησαν τελείως τα όπλα του, και χάθηκε ο ασεβής»), πρέπει , λοιπόν να νικάμε, αλλά εμείς νικιόμαστε!
Κι όχι μόνον αυτό· τελικά ανακηρύσσουμε με τη συμπεριφορά μας τον εχθρό μας ισχυρό και δυνατό! Και δεν σταματάει μέχρις εδώ η η τρέλλα μας και η πνευματική μας αρρώστια, αλλά
κάνουμε τον εχθρό μας να ευφραίνεται και να χαίρεται.
Πραγματικά η αμαρτία είναι το χειρότερο μεθύσι, είναι το μεγαλύτερο κακό.
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον ΙΒ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ, Ιω. Χρυσοστόμου Έργα, Πατερικές Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσσαλονίκη 1982, τ. 5, σελ. 560-562
