Η μοναξιά δεν είναι σε καμιά περίπτωση μια απελπιστική κατάσταση που δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Οπωσδήποτε αντιμετωπίζεται, στα σίγουρα ξεπερνιέται. Πώς;
Όχι πάντως με τις συνταγές του “κόσμου”. Που άλλες απ’ αυτές μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση, όχι όμως και να τη λύσουν οριστικά, όπως τα ταξίδια, τα χόμπι, η έξοδος απ’ το σπίτι, η δραστηριοποίηση σ’ ένα σύλλογο κ.λπ.
Κι άλλες μπορούν να επιτείνουν ακόμη πιο πολύ το πρόβλημα και να μεγαλώσουν το όποιο ψυχικό κενό υπάρχει, όπως οι διασκεδάσεις, το αλκοόλ, τα ηρεμιστικά, τα ναρκωτικά, οι διάφορες σαρκικές απολαύσεις κ.λπ.
Λοιπόν, πού βρίσκεται η λύση; Αυτή είναι καθαρή και ξάστερη. Γιατί αφού οι ρίζες της μοναξιάς βρίσκονται μέσα μας, δεν είναι δυνατόν ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτήν χωρίς να σκύψουμε στο εσωτερικό της ψυχής μας. Κι εκεί για να μπει φως, πρέπει ν’ ανοίξει κανείς το παράθυρο! Να ξανοιχθεί στο συνάνθρωπο και στο Θεό!…
Είπε ο Αββάς Αλώνιος: “Εάν δεν πει μέσα στην καρδιά του ο άνθρωπος, ότι εγώ μόνος και ο Θεός είμαστε στον κόσμο, δε θα έχει ανάπαυση“.
Κι ένας σύγχρονος ιεροκήρυκας έγραψε: “Εάν δε σπάσουμε το κέλυφος του εγώ μας, της ιδιοτέλειάς μας, των ατομικών μικροσυμφερόντων μας, είμαστε καταδικασμένοι στην ψυχική απομόνωση, όπως το κλωσσόπουλο, αν δε σπάσει το κέλυφος του αβγού να εισπνεύσει το οξυγόνο της ατμόσφαιρας, θα πεθάνει!”.
Γράφει ο συγγραφέας π. Τιμ. Κιλίφης: “Υποκατάστατα, βέβαια, για την αντιμετώπιση της μοναξιάς, υπάρχουν αρκετά. Δεν τη φυγαδεύουν όμως. Αντίθετα την επιτείνουν. Ένα είναι το αληθινό όπλο, που χτυπάει θανάσιμα τη μοναξιά. Η αληθινή αγάπη. Όποιος ζει μέσα στο κλίμα της γνήσιας αγάπης, δεν κινδυνεύει ποτέ από τη θανάσιμη μοναξιά. Η αγάπη είναι ο εχθρός της μοναξιάς”.
Είναι πολύ σημαντικά αυτά που σημειώνει ο συγγραφέας Γ. Μαυρομάτης: “Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. Για να αποκαταστήσει την επικοινωνία: Θεού και ανθρώπου, ανθρώπου και ανθρώπου, ανθρώπου και κτίσης”. “Η γαρ αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς”, λέει ο Απ. Παύλος.
Δηλαδή, η αποκατάσταση της επικοινωνίας και η απομάκρυνση της μοναξιάς βρίσκεται στη θέληση του ανθρώπου, εάν βέβαια δεχτεί να αποκαταστήσει την επικοινωνία του με το Θεάνθρωπο Χριστό, που είναι ο δρόμος προς το Θεό-Πατέρα.
Η αποκατάσταση αυτή, που γίνεται με μετάνοια και ταπεινοφροσύνη και πίστη, θα φέρει την επικοινωνία του με τον άλλο άνθρωπο και με την κτίση ολόκληρη.
Εάν το θελήσει ο άνθρωπος και το πραγματοποιήσει. Αλλιώς, σε συλλόγους και συνδέσμους, σε κοινές εκδρομές και πάρτι, σε ψυχαναλύσεις και γενικά μ’ ανθρώπινες προσπαθείς και συμβουλές δε γίνεται τίποτε. Και το ξέρουμε καλά γιατί το ζούμε…”.
Ο Άγιος Αυγουστίνος, που ως νέος περπάτησε πολύ στους δρόμους της αμαρτίας πριν γνωρίσει το Θεό, γράφει πως οι καρδιές μας θα παραμένουν μόνες και ανήσυχες, μέχρι να βρουν την ηρεμία τους στο Θεό!
Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: “Να μη φοβηθείς μήτε να δειλιάσεις. Διότι είναι μαζί σου ο Κύριος ο Θεός σου όπου κι αν πας” (Ναυή α΄ α). Ο Ιησούς δε ο Χριστός μάς έχει διαβεβαιώσει: “Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος του κόσμου” (Ματθ. κη΄ 20).
Και περιδιαβαίνει τις πλατείες τις πολύβουες πόλεις, παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι. Όπως και τότε στη Βηθεσδά. Και απευθύνεται στον κάθε πάσχοντα λέγοντας “θέλεις υγιής γενέσθαι;”. Μόνο που τότε πρέπει να Τον δεχθούμε πρόθυμα, με εμπιστοσύνη και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Για να βρούμε τη σωτηρία μας και απ’ τη μοναξιά μας.
Από το βιβλίο του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου “Χωρίς Μοναξιά!”,
Εκδόσεις “Φωτοδότες”