Ήταν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Φοιτητές, γεμάτοι όνειρα μαζευόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ σε ένα μικρό ζαχαροπλαστείο στην Κωνσταντινουπόλεως απέναντι από το Ιπποκράτειο στην Θεσσαλονίκη.
Πολιτικές κουβέντες ,φωνές, διαφωνίες, συμπλοκές.
Βιαζόμασταν ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Εκεί γνωρίσαμε τον Σπύρο.
Τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από τους υπόλοιπους. Εργαζόταν στον οργανισμό ύδρευσης.
Χαμηλών τόνων μιλούσε μόνον όταν του απευθύναμε τον λόγο, και οι απαντήσεις του ήταν κάτι σαλταρισμένα πράγματα που μας έκαναν να ξεκαρδιζόμαστε.
Ποτέ, αν και ήταν ο πιο πλούσιος λόγω του μισθού του δεν ακολουθούσε στις ταβέρνες, για δε τις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις ούτε λόγος.
Με τον καιρό του κόψαμε την καλημέρα του τσιγκούνη.
Τα χρόνια πέρασαν. Σκορπίσαμε. Το μικρό ζαχαροπλαστείο έκλεισε.
Οι περισσότεροι χάσαμε κάθε επαφή μεταξύ μας.
Τρεις δεκαετίες μετά όλως τυχαίως ;; συνάντησα έναν από τους φίλους επαναστάτες εκείνης της εποχής.
Καθίσαμε σ’ ένα καφενείο στην Καβάλα και αρχίσαμε να αναπολούμε τα της νιότης μας.
Τι κάνει αυτός, που βρίσκεται εκείνος…
Τελευταίο θυμήθηκα και τον παλιοτσιγκούνη τον Σπύρο.
Άαα… ο Σπύρος…
Δίπλα στο διαμέρισμα του έμενε ένα ζευγάρι γερόντων. Ο παππούς με κινητικά προβλήματα, η γιαγιά με ζάχαρο. Καμία σχέση συγγένειας…
Ο Σπύρος τους πλήρωνε το μισό νοίκι.
Ο Σπύρος τους ψώνιζε.
Ο Σπύρος τους καθάριζε.
Τα χρόνια περνούσαν και η υγεία των γερόντων χειροτέρευε.
Ο Σπύρος τους έτρεχε στους γιατρούς. […]
Ο Σπύρος τους έθαψε τελικά.
Δυο χρόνια αργότερα προσβλήθηκε από καρκίνο στους πνεύμονες αυτός που δεν κάπνισε στη ζωή του τσιγάρο…
Μπαινόβγαινε δυο χρόνια στο Θεαγένειο… Απρόσιτος όπως ήταν, δεν κατάφερε να στεριώσει ούτε έναν φίλο.
Ο Σπύρος τελικά πέθανε μόνος και αβοήθητος στα σαράντα έξι του. […]
Συγνώμη Σπύρο, έστω και με καθυστέρηση τόσων δεκαετιών…
Του Μιχάλη Μάλαμα
