Τό ήλιοτρόπιο είναι ένα φυτό, πού πολύ µοιάζει µέ τόν ήλιο στό σχήµα και στήν µορφή. ‘Από τήν ανατολή του εως τήν δύσιητόν παρακολουθεί στό ταξείδι του,στρέφοντας πρός αυτόν τά χρυσοκιτρινα πέταλά του.
Τό βράδυ µαζεύεται στόν έαυτό του και τό πρωί χαρούµενο τόν χαιρετά. Δέν θέλει νά άνήκη σέ κανένα άλλον, παρά µόνο στόν ήλιο! Γι’ αυτό τόν παρακολουθεϊ πιστά όχι µόνον όταν είναι όρατός και λαµπερός, αλλά και όταν τά µαύρα σύννεφα τόν κρύβουν και δέν φαίνεται! Σάν νά διαθέτη µιά µυστική διαίσθησι, ξερει κατά που τραβά ό βασιλιάς αύτός του ούρανού …
Ό Ρώσος αγιος Έπίσκοπος Ίωάννης Μαξίµοβιτς σέ ένα πεντάτοµο βιβλίο του, αφιερωµενο στό θέµα αυτό επισηµαίνει ότι τό ήλιοτρόπιο µπορεί νά άποτελέση ένα ύπόδειγµα γιά τόν άνθρωπο.
Οπως΄τό χαριτωµένο αυτό φυτό ακολουθεί πιστά τήν τροχιά του ήλιου, έτσι και ό άνθρωπος πρέπει νά άκολουθή τό θέληµα του Θεού, σε όλη τήν διάρκεια της ζωής του, χωρίς παρεκκλιση. «Χριστιανέ -γράφει- πρόσεξέ το αυτό τό φυτό.
‘Ακόµη και στίς συννεφιασµενες ήµέρες παρακολουθεί τόν ήλιο. Έτσι και σύ όταν τά σκοτεινά σύννεφα των θλίψεων αποκρύψουν πρός στιγµήν τό θείο πρόσωπό Του, νά είσαι ταυτισµένος µε τό άγιο θέληµά Του». Καί καταλήγει όµορφα: «’Ό,τι θέλει ό Θεός νά τό θέλης και σύ. Καί ό.τι εσύ θέλεις νά τό θέλη και ό Θεός»! …
‘Ως γνωστόν, ή τραγωδία της πτώσεως του ανθρώπου όφειλεται στήν αύτονόµησή του από τό θείο θέληµα. Καί ή παρουσία της πτώσεως στήν ανθρώπινη ύπαρξη, καθίσταται ένεργός εξ αίτίας του «ιδίου» θελήµατος του ανθρώπου πού αποτελεί «τό αίτιον της άπωλείας του» (Άγ. Μακάριος).
Ή άντιθετική καί επαναστατική στάσις του ανθρωπίνου θελήµατος έναντι του θείου, αποτελεί σύµφωνα µέ τήν Άγ. Γραφή και τούς θεοφόρου; Πατέρας, τήν ουσία της άµαρτίας. Χαρακτηρίζεται δέ ώς «χάλκινον τείχος άναµέσον ανθρώπου καί Θεού και πέτρα άντιδέρουσα». (Αββας Ποιµήν).
Πέτρα πού τήν πετούµε εναντίον του Θεού, αλλά πού πέφτει τελικά επάνω στό κεφάλι µας.
Κατά τούς Πατέρας ό άνθρωπος «κάνοντας τό θέληµά του», δέν εχει βοηθό τόν Θεό καί αποµένει ή καρδιά του αδύνατη και πικραµένη στό κάθετι πού επιχειρεί. (Άββας Αµµωνάς).
Καί καθώς λέγει ό σοφός Σολοµών: «έστιν όδός, ή δοκεί παρά άνθρωποις όρθή είναι, τά δέ τελευταία αύτής έρχεται εις πυθµένα άδου» (Παροιµ. 14,12). Ή όδός του ίδίου θελήματος, μπορεί νά μας φαίνεται «ορθή» «πλατεία και εύρύχωρος», δέν παύει όμως νά είναι όδός «άπάγουσα είς τήν άπώλειαν» (Ματθ. 7,13).
Τό μέγα αυτό λάθος του ανθρώπου ήλθε άκριβως νά έπανορθωση ό Κύριος Ιησούς Χριστός, ό νέος Άδάμ, διά της ένανθρωπήσεώς Του. Μέ τήν υπακοή Του στόν ουράνιο Πατέρα καί τήν πλήρη υποταγή του ανθρωπίνου θελήματός Του στό θειο -μή τό θέλημά μου γινέσθω αλλά τό σόν»- επέτυχε τήν απόλυτη επανασύνδεση των δύο θελήσεων (θείας καί άνθρωπίνης) καί τήν άσύγχυτη έναρμόνησι καί συνεργασία τους.
Έτσι, άνετα μπορεί τό ανθρώπινο θέλημα να άκολουθή, σάν τό ηλιοτρόπιο, τό θειο θέλημα, τό όποιον ό Παύλος χαρακτηρίζει «αγαθόν καί εύάρεστον καί τέλειον» (Ρωμ. 12,2).
Κατά τήν γνώμη όμως του άγ. Νικοδήμου του Άγιορείτου «δεν φθάνει μόνον τό νά θέλω μεν έκείνα όπου θέλει ό Θεός, αλλά καί τό νά τά θέλω μεν καθώς καί όταν καί όπως καί διότι Εκείνος τά θέλει».
Γι’ αυτό χρειάζεται σύνεσις καί φωτισμός πολύς, ώστε ό πιστός νά κατορθώνη σέ κάθε περίπτωση νά ανιχνεύη αυτό τό εύάρεστο θειο θέλημα, σύμφωνα καί μέ τήν προτροπή του . Απ. Παύλου: «διά τούτο μή γίνεσθε άφρονες, αλλά συνιέντες τί τό θέλημα του Κυρίου» (ΈΦεσ. 5,17).
Πράγματι η άναζήτησις του θελήματος του Θεού «είναι τό σπουδαιότερο έργο της ζωής μας γιατί όταν όδεύουμε τήν όδό του θελήματος του Θεού, μετέχουμε στήν αιώνια θεία ζωή» (Άγ. Σιλουανός Άγιορείτης).
Αρχιμ. Αθηναγόρου Καραμαντζάνη «Οι Πατέρες και τα προβλήματα της ζωής μας» Εκδ.Ι.Μ.Αγ.Αθανασίου Κολινδρού