Στο βιβλίο του επισκόπου Antony Bloom «Πορεία και συνάντηση», αναφέρεται η προσευχή ενός νέου:
«Κύριε σ’ αγαπώ. Αν ο θρίαμβος Σου σημαίνει την καταστροφή μου, ας αφανιστώ εγώ, αλλά ας έρθει η Βασιλεία Σου!».
Σίγουρα η προσευχή του νεαρού είναι διαποτισμένη με θεϊκό έρωτα, στοιχείο που απουσιάζει από τους περισσότερους χριστιανούς. Γι’ αυτό και η όποια δοκιμασία, κοινωνική, οικονομική, προσωπική ή άλλη, που υποδηλώνει στα δικά μας μάτια την «καταστροφή» μας, μας οδηγεί σε κατάσταση πανικού.
Έκφραση αυτού του πανικού είναι και οι σπασμωδικές μας ενέργειες, οι άτσαλες κινήσεις μας, που ασφαλώς επιδεινώνουν την κατάσταση. Σημεία, βέβαια, αυτά της απιστίας μας, δηλαδή της μη σχέσης μας με το Θεό.
Φαίνεται ότι τα γεγονότα της ζωής δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε. Κάποτε δυσάρεστα, κάποτε ευχάριστα, προχωρούμε με βάση την πνευματική μας ανάπτυξη, εν γνώσει ή εν αγνοία μας.
Μέσα από αυτή τη θεώρηση, μπορεί η «καταστροφή μας» να σημαίνει τον «θρίαμβο μας», αν μας οδηγήσει στην άλλη γνώση του εαυτού μας και του κόσμου μας.
Μπορεί να μας δώσει εμπειρίες μοναδικές, που κανένα βιβλίο δεν μπορεί να το κάνει, όπως και να μας αποκαλύψει την υποκρισία του εαυτού μας, που φαντάζει σε μας και στους άλλους ταπεινός, συγκαταβατικός, πιστός, απαθής.
Να απορρίψει, δηλαδή, ό,τι ωραίο και χριστιανικό φαινόταν ότι ζούσε. Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι δοκιμασίες ως «καταστροφή» του ψεύτικου είναι μας, επεξεργάζονται το «θρίαμβό» μας.
Η Ορθόδοξη θεολογία μιλά για τη νίκη του Σταυρού, δηλαδή της ωδυνόμενης αγάπης, της κένωσης, της αδυναμίας. Η δύναμή Του είναι ο θρίαμβος μας. Η δόξα του Θεού είναι ο αγιασμός και η σωτηρία του κόσμου, των παιδιών Του.
Στην πραγματικότητα η «καταστροφή» μας είναι η δόξα μας, γιατί γίνεται ο σταυρός μας που προαναγγέλλει τη δική μας ανάσταση, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου «ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται».
Κι αυτά γίνονται αντιληπτά με τη λογική όχι του κόσμου τούτου αλλά του Θεού. Ο κόσμος μιλά για μια νίκη που στηρίζεται στη δύναμη του πλούτου, της δόξας, της ηδονής.
Ο Θεός μιλά για νίκη κατά του θανάτου που κρύβεται μέσα μας και θανατώνεται με τον πόνο, τη δοκιμασία, την «καταστροφή», γιατί φέρνουν την ταπείνωση που οδηγεί στη γνώση του ταπεινού Θεού.
Στον κόσμο που πορεύεται χωρίς ελπίδα και νόημα, οι χριστιανοί του σταυρού και της αναστάσεως καλούνται, χωρίς προκλητικότητα, να ζήσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου.
Τόσο για τους ίδιους όσο και για τους άλλους. Τότε θα γίνονται σημεία που θα δείχνουν την ομορφιά και τη χαρά του σταυρού, της «καταστροφής», της «άλλης βιοτής». Εκείνης της Βασιλείας του Θεού.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους