Εγώ βέβαια παρακινώ όλους και τον άνδρα και τη γυναίκα, και τον ηλικιωμένο και το νέο, και τον κάτοικο της πόλεως και τον αγρότη, και τον απλό πολίτη και τον άρχοντα, και τον πλούσιο και τον φτωχό (διότι στον ίδιο αγώνα καλούνται όλοι), να αποδυθούν με προθυμία στον αγώνα αυτό και να μη συμπεριφέρονται με μαλθακότητα, ούτε να αργοπορούν, ούτε να αφήνουν να περνά ο καιρός, που είναι αδύνατο να βρουν πάλι.
Διότι ο παρών καιρός είναι ο προορισμένος για πνευματική εργασία ενώ ο μελλοντικός για ανταπόδοση…
Ας ακολουθήσουμε τον αγαθό Κύριο, ας αποφύγουμε τις επιθυμίες του κόσμου, ας αποφύγουμε τον απατηλό κόσμο και τον άρχοντά του, ας ανήκουμε καθαρά στον δημιουργό μας, ας τιμήσουμε την εικόνα, ας σεβαστούμε την κλήση μας, ας αλλάξουμε τη ζωή μας.
Γιατί ταπεινώνουμε τους εαυτούς μας, άνκαι έχουμε προορισθεί για τα υψηλά; Γιατί εξακολουθούμε να παραμένουμε στα ορατά πράγματα; (Λόγος ΙΘ΄, Εις τον Εξισωτήν Ιουλιανόν)
«Πολλές φορές ενώ προχωρώ καλά με άριστες ελπίδες,
και ενώ βρίσκομαι στο μέσο του δρόμου της αρετής,
ξαφνικά με ξαναφέρνει πίσω στην αρχή
ο ολέθριος εχθρός, που μας ξεγέλασε πιο μπροστά,
και βρίσκομαι πάλι να πατώ στην άμμο, με αβέβαια βήματα.
Ανεβαίνω πάλι, και πάλι με πηγαίνει πίσω
Περισσότερο από πρώτα, τον δύστυχο, και περπατώ πάντα
και πάντα ο φόβος μου μεγάλος·
λίγο προχώρησα και αμέσως πισωγύρισα».
Έπη Θεολογικά, Ποίημα Θ΄, Περί αρετής
