Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος,
Τρώει ο άνθρωπος την τυρόπιτα του, τρώει και το περιστεράκι απ’ το φύλλο που τρίβεται κάτω. Τώρα, καμιά φορά, είμαστε κι εμείς περιστεράκια που τρώμε από κάτω, απ’ ότι πέφτει του αλλουνού.
Έχει και χάμω τον ίσκιο του, την αφάνεια του, την ομορφιά να ενωθείς με τα άλλα αφανή περιστεράκια, που έτσι ανασφάλιστα, αφήνουν τη ζωή τους σε ότι πέφτει από πάνω.
Έχει και χάμω ένα χόρτασμα. Το φύλλο έχει τη γεύση της τυρόπιτας κι εξάλλου πέφτει και κανένα τυράκι, έτσι κομματάκι μαζί με το φύλλο.
Καμιά φορά, θέλεις να βουτήξεις στην πορτοκαλάδα του από πάνω σου, αλλά βαστάς για να μη φύγεις από την ψυχή σου. Ο ίσκιος, η αφάνεια, το άφημα στο ότι έρθει από πάνω, η ομορφιά μίας ήρεμης γραμμής, μίας λιτής ζωής στα χαμηλά, είναι πια ο βίος, το κάστρο και η πατρίδα σου.
“Αυτού του αλλουνού, που τρώει επάνω την τυρόπιτα, μού φαίνεται η ζωή του λίγο πυροτεχνική, σκάνε εκεί πολλά πυροτεχνήματα”.
Φοβερό το πυροτέχνημα, θαυμάσιο, μα σβήνει. Είδα μια νύχτα ότι και πάλι σκοτάδι είχε απομείνει μετά την εορτή με τις πολύχρωμες φωτιές.
Καλές καρδιές! Πολλές ευχές!
Υ.Γ. Σήμερα, ο από πάνω μου έτρωγε τρίγωνο πανοράματος. Έπεσε και λίγη κρέμα. Ότι μού πέσει, αλλά ήσυχα. Είμαι περιστεράκι.
ΚΓΠ – Σεπτ 2017