Η ζωή μου, οι λογισμοί μου, η ύπαρξή μου, ο τρόπος της προσευχής μου οφείλουν να μην είναι ένα σακάτεμα του εαυτού μου, να μην είναι μια δυσκολία, ένα σφίξιμο, ένα στρίμωγμα, αλλά να είναι χαρά και τέρψη και πανηγύρι η ζωή μου. Γιατί;
Διότι δυστυχισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να πάνε στον ουρανό. Αφού από εδώ είναι αποτυχημένοι, καταλαβαίνουμε ποιο θα είναι και το μέλλον τους.
Όταν λέγει κάποιος, δεν μπορώ, πονάω, είμαι άρρωστος, δεν με αγαπούν, δεν με λυπούνται, όπως νοιώθει εδώ στη γη, έτσι θα συνεχίσει να νοιώθει και στον ουρανό.
Αφού η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός, δεν μπορεί να του δώσει χαρά εδώ, σε αυτή τη ζωή –διότι δεν θέλει την χαρά του Χριστού αλλά ζητάει άλλες χαρές- ,ούτε εκεί πάνω θα έχει χαρά.
Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης