Μιά φορά, ένας ιεροκήρυκας μου είπε ότι, ετοίμασε ένα ωραίο κήρυγμα. Ανέβηκε στον άμβωνα και μιλούσε πολύ ωραία. Κάποια στιγμή, όμως, του πέρασε ένας υπερήφανος λογισμός και μπερδεύθηκε.
Ξέσπασε τότε σε ένα νευρικό κλάμα και κατέβηκε από τον άμβωνα ντροπιασμένος. Ύστερα, γιά πολύ καιρό, δεν μπορούσε να ομιλήσει. Είχε αχρηστευθή…
“Κοίταξε”, του λέω, “εκείνο το έπαθες από υπερηφάνεια.
Επειδή υπερηφανεύθηκες, απομακρύνθηκε η Χάρις του Θεού. Τώρα να ξεκινήσεις ταπεινά. Όταν έλθη η ώρα να ανεβείς στον άμβωνα, να πεις: «Αν μπερδευθώ, σημαίνει ότι μου χρειάζεται ρεζιλίκι, γιατί αυτό θα με βοηθήσει πνευματικά».
Και αν τυχόν σε πιάσει πάλι το κλάμα, οι άνθρωποι θα νομίζουν ότι συγκινήθηκες, οπότε θα βοηθηθούν και δεν θα σκανδαλισθούν. Μη φοβάσαι…”
Πράγματι, ξεκίνησε έτσι ταπεινά, περιμένοντας ρεζιλίκι, και άρχισε πάλι να κηρύττει.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
