Ἕνα παιδί, ἕνα μοναχοπαίδι ἀγόρι,
ἀγάπησε μιᾶς μάγισσας τήν κόρη.
«Δέν ἀγαπῶ ἐγώ, τοῦ λέει, παιδιά.
Μά ἄν θέλεις νά σοῦ δώσω τό φιλί μου,
τῆς μάννας σου νά φέρεις τήν καρδιά,
νά ρίξω νά τή φάει τό σκυλί μου»!
Τρέχει ὁ νιός, τή μάννα του σκοτώνει
καί τήν καρδιά τραβᾶ καί ξεριζώνει!
Καί τρέχει νά τήν πάει, μά σκοντάφτει
καί πέφτει ὁ νιός κατάχαμα μέ δαύτη.
Κυλάει ὁ νιός καί ἡ καρδιά κυλάει
καί τήν ἀκούει νά κλαίει καί νά μιλάει.
Μιλάει ἡ μάννα στό παιδί καί λέει:
«Ἐκτύπησες, ἀγόρι μου»; Καί κλαίει!
(Τοῦ Ζάν Ρισπέν, Γάλλου Ἀκαδημαϊκοῦ, 1849–1930,
σέ ἑλλην. μετάφραση Ἀγγέλου Βλάχου, 1899)
