Το όνομα τού Θεού πρέπει νά τό λέμε αδιαλείπτως καί νά δήτε πώς θά σάς σκεπάσει ο Θεός. Νά μήν αργολογούμε, νά κυνηγούμε τήν «ευχή» (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με).
Αυτή θά μάς μάθει νά αγαπούμε τόν Χριστό.
Όταν ο άνθρωπος έχει τόν νού του στόν Θεό καί στόν Παράδεισο καί δέν τόν έχει στά γήϊνα καί λατρεύει τόν Δεσπότη Χριστό, οί πειρασμοί καί λογισμοί παραμερίζονται καί λαμβάνει χαρά, αγαλλίαση καί υπομονή.
Μέχρι νά πεθάνουμε, θά έχουμε αγώνα, επειδή τά πάθη είναι ζυμωμένα μέ τό αίμα μας καί πρέπει νά ξερριζωθούν.
Όταν ο άνθρωπος έχει διαρκώς τόν νού του στόν Θεό λέει: «Γιατί νά συζητώ καί νά μήν έχω τόν νού μου στόν Θεό;». Όταν ο άνθρωπος κυνηγάει τόν Θεό, τήν «ευχή», δέν αγαπάει τά λόγια, τίς συζητήσεις.
Τότε έρχεται ή Χάρις του Θεού, ή μακαριότητα καί ότι καί νά ακούει, φωνές κλπ., είναι σάν νά μή ακούει καί νομίζει ότι βρίσκεται σέ άλλο τόπο.
Όταν λέμε τήν «ευχή», ο Χριστός γίνεται χειραγωγός καί μας λέει πώς νά βαδίζουμε, πώς νά τρώμε, πώς νά καθώμαστε. Όταν ο άνθρωπος δέν πιστεύει τόν λογισμό του καί ταπεινώνεται, έχει ειρήνη στήν ψυχή του.
Τά πάθη δέν θά παύσουν νά μάς πολεμούν, αλλά καί εμείς νά τά πολεμούμε…
*Γερόντισσα Μακρίνα Πορταριάς* απο τό βιβλίο: «Γερόντισσα Μακρίνα, Λόγια Καρδιάς,
Ι.Μονή Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου
