Κάποτε ένας άνθρωπος βγήκε για τον απογευματινό του περίπατο. Ενώ κόντευε να νυχτώσει ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι του και του ζήτησε βοήθεια.
Ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ψάχνει το ρολόι του να το προσφέρει, αλλά και εκείνο το είχε ξεχασμένο στο σπίτι του.
Ο άνθρωπος αυτός κοκκίνισε λίγο στο πρόσωπο και πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του τυφλού και ψιθύρισε: «Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω»!
Και ο γέρο ζητιάνος απαντά: «Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα! Αυτό πού μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρω αλλού.
Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω…».