Γέροντα, πως συμβαίνει, oταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ τό ίδιο σφάλμα;
“Αν κατακρίνη κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβη την πτώση του, ώστε να μετανοήση, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβη.
Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει να αντιγράφει o άνθρωπος την κατάσταση αυτού τον όποιο κατέκρινε. “Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβης oτι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τήν Χάρη Του και επιτρέπει να πέσης κι εσύ στην πλεονεξία, αρχίζεις τότε να μαζεύεις.
Μέχρι να καταλάβεις την πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.
Για να σε βοηθήσω, θα σου πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτρια μου από τό Δημοτικό oτι είχε παραστρατήσει καί έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να την φωτίσει ο Θεός να ανεβεί στο μοναστήρι, για να της μιλήσω.
Ειχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δυο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε.
Στην συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από την Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται.
Εδώ φέρνει κεριά και λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς». Όταν ξαναήρθε, την βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από δω, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!…».
Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολλή ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τι είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τι συμβαίνει;».
Δεν μπορούσα να βρω την αιτία. Κάνω προσευχή, τα Ίδια, οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα . «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα.
Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό,ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στην μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγει ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, άλλα τίποτε.
Σε μια στιγμή ήρθε στον νου μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πει. «Θεέ μου, είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτήν την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζει συνέχεια αυτήν την κόλαση!…
Συγχώρεσε με που την κατέκρινα».
Αμέσως ένιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τι κάνει η κατάκριση ;