Συνήθως εμείς οι άνθρωποι όταν μας συμβαίνει κάτι κακό, όταν αντιμετωπίζουμε μια δοκιμασία ή βιώνουμε απόγνωση και αδιέξοδο, επικεντρωνόμαστε ακριβώς σ’ αυτό που μας κάνει τη ζωή δύσκολη με αποτέλεσμα η ζωή μας να γίνεται ακόμα πιο δυσάρεστη.
Όταν μια καταιγίδα ξεσπάσει πάνω απ’ το κεφάλι μας, όταν νιώθουμε ότι μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, όταν νομίζουμε ότι θα καταρρεύσουμε υπό το βάρος των δυσκολιών τότε ακριβώς είναι που πρέπει να απομακρύνουμε την προσοχή μας από το ερέθισμα του πόνου μας και να την στρέψουμε όλη προς το Χριστό!
Όπως δηλαδή στην περίπτωση ενός κυκλώνα το μόνο ήρεμο μέρος του είναι το μάτι του, έτσι και για το χριστιανό υπάρχει το αντίστοιχο μάτι στους δικούς του κυκλώνες που είναι ο Χριστός!
Έτσι μέσα στο Χριστό και μαζί με το Χριστό καμία δοκιμασία, καμία ‘κακοκαιρία’ δεν θα μπορεί να μας απειλήσει.
Βρισκόμενοι μέσα στο Χριστό διασφαλίζουμε ειρήνη, ασφάλεια και προστασία και έτσι όταν κοπάσει η θύελλα θα είμαστε ήρεμοι και δυνατοί για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας.
Η συνύπαρξη μας με το Χριστό, η σύναψη σχέσης μαζί Του, η συνομιλία και η προσευχή μας, η συνοδοιπορία μας δηλαδή Τον καθιστούν στη ζωή μας το ασφαλέστερο καταφύγιο που κανένας άνεμος και κανένα μποφόρ όσο υψηλό και να είναι δεν μπορεί να το σαλεύσει!
Και έτσι περνώντας μαζί Του τις φουρτούνες του βίου τούτου εύκολα και αλώβητοι θα τις ξεπερνάμε και θα προχωράμε πιο δυνατοί, γενναίοι και με πιο ισχυρή την πίστη μας και την ευγνωμοσύνη μας στο πρόσωπο Του.
Όταν λοιπόν βλέπουμε ένα μαύρο σύννεφο να μας πλησιάζει ας μην επιτρέψουμε στο φόβο και την ανασφάλεια να μας ακινητοποιήσουν αλλά να βιάσουμε τον εαυτό μας να χωθεί στην αγκαλιά του Χριστού.
Μην αναλώνουμε την ενέργεια μας στο άγχος και τον πανικό. Ας δώσουμε όλο μας το είναι στο Χριστό και έτσι ασφαλιζόμενοι μέσα Του θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε και να δυναμώσουμε έτσι ώστε την επόμενη φορά να μην μας μπλοκάρει ο φόβος αλλά να μας κινητοποιήσει η αγάπη… η αγάπη του Χριστού.
Γιατί μόνο μέσα σ’ αυτή θα βρούμε και το θάρρος και τη δύναμη και την ελπίδα και τη σύνεση και ό,τι άλλο μας χρειάζεται για να ωριμάσουμε πνευματικά και να μην αφήνουμε την ψυχή μας να ταράζεται από καμία αφορμή.
Εξάλλου ο Κύριος μας το είπε ‘εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον ’ ( Ιω. ιστ΄,33) Δηλαδή ‘ μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψεις, αλλά έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο και με τη νίκη μου αυτή εξασφάλισα και σε σας το θρίαμβο και τη δόξα.
Και όπως λέει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ‘ Δεν είναι η θλίψη και η δοκιμασία κακό. Η αμαρτία είναι κακό. Οι πρώτες μας ενώνουν με το Θεό, η δεύτερη μας χωρίζει από το Θεό.’
Ας μη φοβόμαστε λοιπόν τους κυκλώνες του βίου τούτου αλλά με ακλόνητη πίστη ας μπαίνουμε στο δικό μας καταφύγιο, στο δικό μας ορμητήριο και ησυχαστήριο… το Χριστό!
(Α.Κ.Β)
