Στην εξισωτική γραμμή αληθείας και ψεύδους βρίσκεται και ο J. Miller με το παράδειγμά του:
«Κάποιος που ανέβηκε ψηλά με αεροπλάνο είπε ότι όσο ανέβαινε οι φράκτες που χώριζαν τους κήπους χάνονταν, ώσπου έβλεπε μονάχα ένα ωραίο απέραντο τοπίο κάτω από τον καθαρό ουρανό.
Το ίδιο συμβαίνει και σε εμάς όσο ανεβαίνουμε πιο κοντά στο Θεό.
Οι φράκτες που χωρίζουν τη μεγάλη Εκκλησία του Θεού σε διάφορες αποχρώσεις, γίνονται άφαντοι σιγά σιγά, ώσπου στο τέλος, βλέπουμε μονάχα μια απέραντη Εκκλησία. Όλοι είμαστε ένα.
Οι δογματικές αποχρώσεις δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στην αγάπη του Χριστού, στο Σταυρό, στον ουρανό, που είναι τα ίδια για όλους.
Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, σαν Χριστιανοί· η αγάπη δεν αργεί να ρίξει τους φράκτες (J. Miller.Το κτίσιμο του Χριστιανικού Χαρακτήρα σελ. 97,εκδ. Ο Λόγος)».
Από ψηλά, βέβαια, όλα φαίνονται σαν ένα χωράφι. Όμως, όταν πρόκειται να φας πρέπει να προσεγγίσεις τη βλάστηση και να κόψεις μόνο βρώσιμα χόρτα ή φρούτα. Αλλοίμονο σου, αν διαλέξεις δηλητήρια ή ζιζάνια.
Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Αντιαιρετικά εφόδια σελ.200-201, Σταμάτα 2013
