Λέει πολύ ωραία ο Απόστολος Παύλος:
Θα είσαι μέσα στους κλέφτες και δεν θα κλέβεις…
Θα είσαι μέσα στους ψεύτες, αλλά δεν θα ψεύδεσαι…
Θα είσαι μέσα στους άτιμους, αλλά δεν θα είσαι άτιμος…
Θα είσαι μέσα στους μοιχούς και δεν θα είσαι μοιχός ή μοιχαλίδα…
Θα πει τώρα κάποιος:
– Μα είναι δυνατόν να μπορεί να γίνει αυτό, εφόσον βρίσκεσαι μέσα στη βρώμα του κόσμου; Ο κόσμος έχει τόσους πειρασμούς, που δεν μπορείς να αντισταθείς και να μην αμαρτήσεις.
Πώς είναι δυνατόν μέσα στον κόσμο να αγιάσεις και να μην σε παρασύρει ο κόσμος; Δεν μπορείς να αγιάσεις…
Είναι ψέμα αυτό! Θα πας να ρωτήσεις ένα ψάρι και αυτό θα σε απαντήσει:
– Πόσα χρόνια έχεις εδώ μέσα στη θάλασσα;
– Έχω 15 χρόνια…
– Καλά πως είσαι ανάλατο, εφόσον είσαι 15 χρόνια στη θάλασσα.
– Είμαι ανάλατο, διότι έτσι με έφτιαξε ο βασιλιάς και ο δημιουργός όλων μας, για να σε διδάξω, ότι και εσύ θα είσαι μέσα στην αλμύρα της κονωνίας και μπορείς να είσαι ανάλατος από την αμαρτία.
Να είσαι μέσα στη βρώμα της κοινωνίας και να μη βρωμάς.
Είναι λοιπόν δυνατά όλα αυτά, αλλά εμείς δεν κάνουμε αγώνα. Πώς ο ιατρός και η νοσοκόμος περιποιείται κάποιον που έχει π.χ. τύφο ή κάποια άλλο μεταδοτικό νόσημα; Πώς;
Κάνει εμβόλιο και περιποιείται έναν που ασθενή που έχει τύφο και δεν κινδυνεύει. Εσύ και ο εγώ, ποιά είναι τα εμβόλια που θα κάνουνε έναντι της κακίας και της διαφθοράς του κόσμου;
Ποιός είναι το εμβόλιο;
Είναι ο Χριστός!
Έχεις σχέση με τον Χριστό και με την Εκκλησία του;
Έχεις σχέση με τη Θεία Κοινωνία;
Έχεις σχέση με την εξομολόγηση;
Αν έχεις, τότε θα δεις, δεν θα σε πιάνει τίποτα από την διαφθορά του κόσμου.
Αλλά εφόσον δεν κάνουμε κανέναν αγώνα, πώς είναι δυνατόν να το πετύχουμε;
Οι άνθρωποι για το ίδιο γεγονός σκέφτονται διαφορετικά. Ας παραδεχτούμε ότι βαδίζουμε σε μια εξοχή. Είναι σούρουπο και φτάνουμε σε ένα εκκλησάκι και βλέπουμε έναν νεαρό προς την εκκλησία. Περνάμε και λέμε:
– Τί να κάνει άραγε αυτός εδώ πέρα; Για κακό θα ήρθε δεν μπορεί… κανένα ραντεβού θα έχει…
Περνάει άλλος τον βλέπει και σκέφτεται:
– Κάποιον θα ληστέψει αυτός εδώ ή είναι κανένας άστεγος που θέλει να μπει στην Εκκλησία να κοιμηθεί…
Σκέψεις δικές του, αυτουνού. Περνάει ένας τρίτος τον βλέπει και σκέφτεται:
– Μπράβο στο παλικάρι! Φαίνεται θα άναψε τα καντήλια της Εκκλησίας.
Μπράβο, μπράβο του! Και τα άλλα γυρίζουν με τις φιλενάδες τους στα παγκάκια και σύρονται από εδώ και από εκεί. Μπράβο στο νεαρό! Ο Θεός να τον βοηθάει!
Για το ένα και το αυτό πρόσωπο, πόσες γνώμες! Εν τη ελευθερία του ο άνθρωπος σκέφτεται όπως θέλει, βγάζει και αποφασίζει, δικάζει και αθωώνει. Στην ουσία όμως, όλοι έπρεπε να κάνουν τον εξής λογισμό:
– Δεν ξέρω τι κάνει αυτός εκεί πέρα. Ο Θεός να τον ευλογήσει! Μα για καλό, μα για κακό είναι εκεί, ο Θεός να τον ευλογεί…
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)
