Αναστάσιε,
Όταν οι καταστάσεις παραμένουν στάσιμες ή ακόμα χειρότερα εκεί που νομίζεις πως καλυτερεύουν τελικά χειροτερεύουν…
Όταν οι άνθρωποι που είσαι κοντά τους, λένε έστω με τα λόγια ότι σε νοιάζονται, αλλά αντί να σε κρατούν κοντά τους σε διώχνουν με την αδιαφορία τους, και τα λόγια τους δεν συνάδουν με τις πράξεις τους, και τις συμπεριφορές τους ή ακόμα χειρότερα απαιτούν από σένα να είσαι συνεχώς πάντα παρών, και να μην ξεχνάς τις υπηρεσίες που σου έχουν αναθέσει.
Όταν δεν παίρνεις ένα από ευχαριστώ από ευγένεια, για όσα ανιδιοτελώς προσφέρεις, αλλά αντίθετα αισθάνεσαι συνεχώς κατηγορούμενος για όσα σε εμπόδισαν να κάνεις.
Όταν οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί σου λένε ότι ως τώρα είσαι αναγκαίος και πρέπει να συνεχίσεις, δείχνουν το εντελώς αντίθετο και σε βγάζουν απ’ έξω, με το να αισθάνεσαι ότι είσαι μάλλον βάρος και ένοχος.
Όταν η απογοήτευση, το παράπονο, ο θυμός τελικά γίνονται πιο δυνατά από την ενδόμυχη επιθυμία της προσφοράς σου.
Όταν καταλήγεις από τον καναπέ να σε θέτουν εκτός. Τότε λες δεν αξίζω να είμαι με αυτούς, αφού έως σήμερα αυτά όλα τα χρόνια εποίησα ουδέν.
Όταν ανάμεσα στους ανθρώπους (σου;;;) νιώθεις μεγαλύτερη μοναξιά κι από ότι όταν είσαι εντελώς μόνος, γιατί έτσι σε κάνουν Εκείνοι να αισθάνεσαι…
Τότε σκέπτεσαι σοβαρά για το δικό σου καλό, κι ύστερα για το καλό των άλλων, πως είναι καλύτερο το “μακριά κι αγαπημένοι”..
Όταν σηκώνεις και των άλλων τα βάρη, που κάνουν δημόσιες σχέσεις με τον ελεύθερο χρόνο που διαθέτουν, όταν εσύ είσαι σκλαβωμένος και πονάς, στενοχωριέσαι, πικραίνεσαι, υποφέρεις και σπας σε κομμάτια τον εαυτό σου και κανείς δεν νοιάζεται να ρωτήσει, να μάθει, να πάρει και ο άλλος την ευθύνη που του αναλογεί… αλλά επιθυμούν «τὰς πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ τοὺς ἀσπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς»
Τότε παίρνεις απόφαση, να αποσυρθείς για λίγο από την καθημερινότητα των υποχρεώσεων και των εντολών, και βάζεις κάτω την σκέψη σου και χωρίζεις το “συναίσθημα” και “η λογική λέει…” απαριθμώντας “τα υπέρ και τα κατά” και εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενα, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το γυαλί αν ραγίσει δεν μπορείς να το ξανά κολλήσεις.
Όταν “όλοι” ή έστω αυτοί που σε ενδιαφέρουν, με τον τρόπο τους, την συμπεριφορά τους, τα -ωραία- λόγια, και τις πράξεις που είναι λιγοστές… ή την επί μήνες απουσία τους φωνάζουν “φύγε” αντί “μείνε”…. αφού δεν σου τηλεφωνούν να ακούσουν την άποψή σου, επί θεμάτων που εσύ χειρίζεσαι, αλλά χωρίς σκέψη απαντούν στο ναι ή στο όχι με ανευθυνότητα αφού δεν γνωρίζουν, γιατί απλά δεν τους νοιάζει.
Τότε ξέρεις ήδη την απάντηση, και δεν υπάρχει κανένα δίλλημα. Πραγματοποιείς αυτό που πρέπει να κάνεις, ακόμα και με βαριά καρδιά, ακόμα κι αν δεν θέλεις να φύγεις, ακόμα κι αν αντέχεις λίγο ακόμα να προσπαθήσεις, σε κάνουν να αδιαφορείς, λέγοντας δεν αξίζουν, ας βρουν άλλον…
Όταν παραμένεις στην αναμονή για πολύ καιρό, τρενάροντας την απόφασή σου “Καλύτερα να φύγω…”, τότε να μην περιμένεις πως ίσως θα αλλάξουν τα πράγματα, χάνεις πολύτιμο χρόνο στο να προσπαθείς μάταια για πράγματα και ανθρώπους που εύκολα ξεχνούν.
Κλείνω με μια σοφή Κρητική μαντινάδα:
«Όντε θα σπάσει το γυαλί λένε πως δεν κολλάει
μα άνε κόλληση μια φορά εύκολα ξανασπάει.»
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Στ. Πν.