Υπάρχει η αντίληψη ότι η είσοδος στον χώρο της Εκκλησίας και η πίστη στον Θεό είναι η επίλυση όλων των προβλημάτων. Πολλοί σού λένε «έλα στην Εκκλησία, να σου φύγουν τα προβλήματα».
Όμως στην Εκκλησία μπορεί να έρθεις και να έχεις πιο πολλές δοκιμασίες και περισσότερους πειρασμούς και περισσότερο αγώνα.
Αν νομίζεις ότι, επειδή προσεύχεσαι και νηστεύεις, δεν θα αρρωσταίνεις ή ότι, αν αρρωστήσεις, θα γίνεις σύντομα καλά με ένα θαύμα ή δεν θα αρρωσταίνει το παιδί σου, δεν θα τρακάρεις, θα πηγαίνει η δουλειά σου πάντα καλά, δεν θα μείνεις ποτέ άνεργος κ.ο.κ., τότε θα απογοητευτείς μέσα στην Εκκλησία.
Στους βίους των Αγίων και γενικότερα στην πνευματική ζωή συναντάμε όχι απουσία προβλημάτων, αλλά έναν εσωτερικό τρόπο που σου δωρίζει η Χάρη, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να περνάς μέσα από τη φωτιά των δοκιμασιών και των προβλημάτων, χωρίς να καίγεσαι.
Για παράδειγμα, ο άγιος Πορφύριος ήταν κινητό νοσοκομείο, δεν λύθηκε κανένα πρόβλημά του, πέρασε αρρώστιες, δοκιμασίες… Αλλά ποιο ήταν το μυστικό;
Το μυστικό ήταν ότι με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος είχε μέσα του τέτοια παρηγοριά και τόση δύναμη, που οι δοκιμασίες δεν επηρέαζαν τη ζωή του, σε βαθμό που να του δημιουργούν θλίψη, απογοήτευση.
Αυτό είναι που λαμβάνει ο πιστός μέσα στον χώρο της Εκκλησίας: μια άλλη δυναμική να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, τα ριζικά θέματα της ύπαρξης, που είναι ο πόνος, η οδύνη και όλα αυτά.
Αλλά δεν καταργούνται τα προβλήματα, δεν εξαλείφονται οι δοκιμασίες. Δεν μένει αλώβητος κανείς, επειδή ανήκει στην Εκκλησία.
*** Από το κείμενο συμμετοχής στον συλλογικό τόμο “Ονειρεύομαι να ζω….π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος