Κάποτε Μια επιφανής αρχόντισσα, αρκετά ευσεβής αλλά και όχι αρκετά ταπεινή, καθώς κοιμόταν είδε ένα συγκλονιστικό Όνειρο.
Πάνω σε ένδοξο θρόνο ο δίκαιος Κριτής! Και απέναντι του πλήθος λαού, μεταξύ των οποίων και η ίδια. Ο Χριστός ετοιμάζονταν να καλέσει πλησίον του τους εκλεκτούς.
Εκείνη που βασίζονταν στις αρετές της και στις καλοσύνες της περίμενε μεγάλες τιμές, αλλά έπεσε έξω στην πρόβλεψη της. Κάποια ταπεινή χωριατοπούλα εκρίθη άξια για την πρώτη θέση.
Δεύτερος ήταν ένα φτωχός χωρικός που φορούσε μάλιστα και τσαρούχια. Ακολούθησαν στη σειρά πλήθη απλοϊκών ανθρώπων. Σε κάποια στιγμή ο Κύριος έπαψε να προσκαλεί άλλους.
Εκείνη στην απελπισία της αποφάσισε να τον πλησιάζει και να του υπενθυμίσει τα καλά που είχε κάνει.
Ο Χριστός όμως απέστρεψε εντελώς το πρόσωπο του απ` αυτήν.
Εξουθενωμένη πλέον , έπεσε στο έδαφος , έκλαψε και αναγνώρισε ταπεινά πως πράγματι δεν της αξίζει η ουράνια βασιλεία.
Να αγαπητοί μου – εδώ δυνάμωσε την φωνή του ο Στάρετς – το ταπεινό φρόνημα! Έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι.
Μα πάτερ, ρώτησε κάποιος, τόσο πολύ επικίνδυνη είναι η υπερηφάνεια;
Παιδί μου του απάντησε, φρόντισε να περιτύλιξης τον εαυτό σου με την ταπείνωση, και τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε, έστω και αν ο ουρανός πέσει πάνω στην γη.
Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα
