Του Κωνσταντίνου Γανωτή, Φιλόλογου
Ακούει κανείς και βλέπει ακόμα στην τηλεόραση αυτές τις μέρες επώνυμους και διάσημους Έλληνες πολιτικούς και πανεπιστημιακούς να σχολιάζουν την πολιτική επικαιρότητα με ένα σοβαρό ύφος και συμπεραίνει κανείς ότι στα τραπέζια των πολιτικών διαπραγματεύσεων συζητούνται πολύ σοβαρά πράγματα.
Είναι φυσικό ύστερα από αυτήν την εντύπωση να ακολουθεί η άλλη εντύπωση, δηλαδή ότι η ευτυχία μας, η επιτυχία μας έστω στο σκοπό της ζωής μας, εξαρτάται από τα πολιτικά διαβούλια.
Αν ήταν έτσι τα πράγματα, θα έπρεπε όσο καλύτερη είναι η οικονομική και πολιτική κατάσταση μιας χώρας, τόσο πιο ευτυχισμένοι να νοιώθουν οι πολίτες της. Κι όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Η μεγάλη ηθική κρίση, που μαστίζει τις ανεπτυγμένες χώρες, είναι η ισχυρή απόδειξη. Η εξάπλωση των ναρκωτικών, του Έιτζ, της εγκληματικότητας γενικά και της τρομοκρατίας στις ανεπτυγμένες χώρες είναι ανεξέλεγκτη.
Η ανασφάλεια στους δρόμους και στα σπίτια ακόμη αφανίζει κυριολεκτικά την ευτυχία των πολιτών.
Και για αν βρεθούν σ’ αυτή την απελπιστική κατάσταση τα ανεπτυγμένα έθνη, χρειάστηκαν πολλά σοβαρά συμβούλια για να γίνουν και πολλές πετυχημένες αποφάσεις για να πάρουν.
Και ο κόσμος που καταβάλλει, εισπράττει την άχαρη αστική ζωή και υποχρεώνεται κι από πάνω να την εκθειάζει.
Με όλη την δραστήρια και πολυσύχναστη πολιτική τους οι πολιτικοί μας και οι επιστήμονες που σχεδιάζουν τον τύπο της κοινωνικής μας ζωής, έφεραν τον κόσμο στο χείλος του αφανισμού.
Δεν θα σώσει ο περιορισμός της ανεργίας τους νέους μας ούτε η πτώση του τιμάριθμου, αν δεν ανέβει πολύ το χαμένο ήθος. Όταν τα ναρκωτικά, το έιτζ και οι αυτοκτονίες παραλύσουν τον παραγωγικό πληθυσμό των ανεπτυγμένων χωρών, ποια πολιτική, όσο επιτυχής και αν είναι, μπορεί να μας σώσει;
Και σε ποια κοινωνία πηγαίνομε ολοταχώς.
Όταν η εθνική μας παράδοση ξεπουλιέται για ένα πινάκιο ευημερίας με τη συνευθύνη όλων μας, όταν τα κάθε λογής σκάνδαλα δημοσίου και ιδιωτικού βίου εξαχρειώνουν την ατμόσφαιρα της κοινωνικής ζωής, δεν θα μας ωφελήσει βέβαια καμιά πολιτική.
Γι αυτό, νομίζω, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι σοβαρές πράξεις που επηρεάζουν κρίσιμα την ευτυχία μας είναι η μετάνοια, η συμμετοχή μας στην εκκλησιαστική ζωή, η φιλανθρωπία, η συγγνώμη και όλες αυτές οι ταπεινές και αθόρυβες επαναστάσεις που δεν απασχολούν τον τύπο, αλλά προκαλούν πολλή χαρά εν ουρανοίς και επί γης.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία 1997
