Είχα την μεγάλη ευλογία να βρεθώ σε έναν αγιασμένο χώρο, γράφει ο Δημλητρης Σωτηρόπουλος ένα Μοναστήρι με μεγάλη ιστορία και πνευματική λάμψη:
Την Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ του Γέροντος, στις καταπράσινες πλαγιές της βόρειας Εύβοιας.
Μπαίνοντας στο Καθολικό για να προσκυνήσω, αμέσως τράβηξε την προσοχή μου η ολόσωμη εικόνα του Αγίου, στα αριστερά του Ιερού Ναού.
Τι μου έκανε εντύπωση;
Τα αφιερώματα (τάματα) των πιστών!
Δεν επρόκειτο για τα συνήθη χρυσά, αργυρά και άλλα κοσμήματα, που βάζουν στις εικόνες: Αλλά για πολλά ζευγάρια πατερίτσες και άλλα βοηθήματα ανθρώπων αρρώστων, αναπήρων!!!
Τα κοίταξα πολλές φορές: Κάποια ήταν ψηλότερα, άλλα πολύ χαμηλότερα. Να είναι άραγε και παιδιών…;
Μετά, όταν ρώτησα τους μοναχούς γι’ αυτά, απλά μου έδωσαν ένα βιβλιαράκι με τον Βίο του Οσίου και τα θαύματα που επιτελεί στις μέρες μας!
Αμέτρητα, κυριολεκτικά! Τι να πρωτοδιαβάσει κανείς!
Ανάμεσα σ’ αυτά, θα υπάρχουν και αυτά για τα οποία «μιλάνε» οι πολλές πατερίτσες!
Αυτά τα πρωτότυπα τάματα των πιστών, απαντάνε οριστικά στο ερώτημα πολλών, πιστών και απίστων: ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ;
Ο Όσιος Δαβίδ, όπως και όλοι οι Άγιοι και Αγίες, δεν χρειάζονται πανάκριβα «δώρα», αφιερώματα ευχαριστήρια των ευεργεσιών – θαυμάτων τους που βιώνουμε!
Φτάνουν και περισσεύουν, τα όργανα του πόνου και της ταλαιπωρίας μας, όπως είναι οι πατερίτσες.
Φτάνουν, γιατί μας «μιλάνε» απευθείας, χωρίς πολλές ωραιοποιήσεις. Και περισσεύουν, γιατί μας ξυπνάνε από την απιστία μας…!