❈ Εμείς αγαπάμε τους φίλους μας, αγαπάμε τους δικούς μας, αγαπάμε αυτούς που μας περιποιούνται τιμή, αγαπάμε αυτούς που μας κολακεύουν, αγαπάμε αυτούς που έχουμε συμφέροντα και τα τρώμε μαζί.
Γι’ αυτό ακούμε πολλές φορές να λέγεται:
– Εγώ είμαι καλός μέχρι εκεί που δεν παίρνει, αλλά άμα κανείς με πειράξει, γίνομαι έξω φρενών.
Ποιός σου είπε ότι είσαι καλός, εφόσον δεν σε πειράζουν; Θα δείξεις την καλοσύνη και την αγάπη σου με τους κακούς. Διότι καλός με τους καλούς είναι και οι κακοί.
❈ Λέει ο Μέγας Βασίλειος: ”Όταν το καλό, δεν γίνεται καλώς, δεν είναι καλό”. Πήγε για παράδειγμα κάποιος και ορκίστηκε, για να βγάλει κάποιος μία σύνταξη και μετά λέει, ότι έκανε ένα καλό.
Δεν είναι καλό αυτό που έκανε!
Πήγε ένας άλλος και ορκίστηκε μάρτυρας, για να μην καταδικαστεί ισοβίως ο κατηγορούμενος και μετά λέει ότι έκανε ένα καλό. Δεν είναι καλό αυτό που έκανε!
Και οι δύο ψευδόρκησαν, δηλ. αμάρτησαν, άσχετα αν έγινε για καλό σκοπό. Δεν γνωρίζουμε τι οικονομεί ο Θεός και πως εργάζεται, πίσω από την δύσκολη κατάσταση κάθε ανθρώπου.
Η φυλακή και η φτώχεια θα μπορούσε να συνετίσει τον άλλον. Εμείς, με ποιό δικαίωμα επεμβαίνουμε μ’ αυτόν τον τρόπο;
Γι’ αυτό πολλά πράγματα που γίνονται στον κόσμο αυτόν και θεωρούνται καλά, δεν αντέχουν στην δικαιοσύνη του Θεού…
❈ Ο Μέγας Αλέξανδρος, ύστερα από μια μάχη, έδειξε μεγάλη καλοσύνη στους ηττημένους εχθρούς του. Τους έδωσε δώρα και τους άφησε να πάνε στα σπίτια τους. Οι στρατιώτες του, απόρησαν:
– Τί έκανες βασιλιά μας; Να τους συγχωρέσεις έπρεπε και όχι να τους ευεργετήσεις.
– Γιατί, τους ρώτησε χαμογελαστά, ο Μέγας Αλέξανδρος.
– Γιατί εσύ τους νίκησες και όχι αυτοί εσένα.
– Δεν σκέφτεστε σωστά! Μόνο αν κατακτήσω και την καρδιά τους, θα είμαι πραγματικός νικητής!
Αυτό είναι! Αλλά για να κατακτήσεις την καρδιά του άλλου, χρειάζεται ταπείνωση και πίστη στο Θεό. Χρειάζεται μακροθυμία…
Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος (1916 – 1982)