1. Να στέκεται κατά την ώρα των Ιερών Ακολουθιών σε στάση ΗΓΕΜΟΝΙΚΩΣ ΤΑΠΕΙΝΗ χωρὶς περιττὲς κινήσεις, μορφασμούς, κ.λπ.
2. Να φορά πάντοτε το ιερό ράσο και να προσπαθεί και οι βοηθοί του να είναι ρακοφορεμένοι. Προσδίδει ιεροπρέπεια.
3. Να ψάλλει πάντοτε μέσα από τα βιβλία της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής μας, σύμφωνα με τον κανόνα της εν Λαοδικεία Οικουμενικής Συνόδου “απὸ διφθέρας ψάλλειν”.
4. Να ψάλλει πάντα το ίδιο είτε είναι μόνος του στην Εκκλησία είτε υπάρχει πλήρες εκκλησίασμα γιατὶ σε όλες τις περιπτώσεις τον πανταχού παρόντα Θεό υμνεί.
5. Να συνδυάζει τον τρόπο της ψαλμωδίας με το νόημα του ύμνου π.χ. αλλιώς εκφράζεται ο διατονικός ήχος της Μ. Πέμπτης και αλλιώς ο διατονικός ήχος του Πάσχα. Πρέπει δηλαδή να ψάλλει “χρωματισμένα και όχι άσπρα”.
6. Να σέβεται τους Λειτουργοὺς Ιερείς και τους συναδέλφους και να συνεργάζεται αρμονικά μαζί τους.
7. Απὸ την στιγμή που περιβάλλεται το ιερὸ ράσο και αρχίζει να εκτελεί τα ιερά του καθήκοντα πρέπει “πᾶσαν τὴν βιωτικὴν μέριμναν” να αποχωρίζεται.
8. Να απαγγέλλει τα αναγνώσματα και να ψάλλει τα μέλη ευάρθρως και εννοιολογικά ώστε οι πιστοὶ να κατανοούν και να συμμετέχουν.
9. Να γνωρίζει ότι κάθε υπερβολὴ κατά την ώρα του ψάλλειν βλάπτει ανεπανόρθωτα.
10. Να συμμετέχει στα διαδραματιζόμενα των Ιερών Ακολουθιών για να μη επαληθεύεται το τροπάριο “πολλάκις τὴν ὑμνωδίαν ἐκτελῶν εὐρέθην τὴν ἁμαρτίαν ἐκπληρῶν”.
Τέλος ο Ιεροψάλτης ως κατώτερος κληρικός πρέπει να συμπεριφέρεται ανάλογα. Η μορφή του γενικά (ενδυμασία, κώμη κ.ἄ.), πρέπει να “δείχνουν” πάντα το υπούργημα του.
Είναι κατ’ εξοχήν και καθ’ υπεροχὴν “Ἀνὴρ Ἐκκλησιαστικός”. Και για να επιτύχει στο έργο του πρέπει να διάγει βίο ενάρετο, “ἐν μελέτη, ἐν ἀκοῆ, ἐν πίστει, ἐν νηστεία, ἐν ὑπομονῆ καὶ ὑπακοή”.
Από το βιβλίο: “Τὸ ἄγραφο Τυπικὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας” (1993) του Ιεροψάλτου κ. Ιωάννου Χ. Δαμαρλάκη