Ελάτε λοιπόν κι εμείς, πριν φθάσει η μέρα εκείνη της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, πριν τελειώσει το πανηγύρι της σύντομης αυτής ζωής, πριν έρθει ο Θεός και μας βρει απροετοίμαστους, ας ετοιμαστούμε για την υποδοχή του.
Με εξομολόγηση, με μετάνοια, με νηστεία, με δάκρυα, με αγαθοεργίες. Προσέξτε, μη τολμήσει κανείς να πει ότι δεν αμάρτησε. Όποιος το λέει αυτό, είναι τυφλός και απατά τον εαυτό του.
Ποιος μπορεί να καυχηθεί ότι έχει αγνή καρδιά και καθαρές όλες τις αισθήσεις του; Κανένας δεν είναι αναμάρτητος, κανένας δεν είναι καθαρός παρά μόνον Εκείνος, που αν και πλούσιος,”επτώχευσε” για μας.
Αυτός μόνο είναι αναμάρτητος. Αυτός βαστάζει την αμαρτία του κόσμου και δεν θέλει τον θάνατο των αμαρτωλών, αλλά τη σωτηρία τους. Σ’ αυτόν ας καταφύγουμε κι εμείς, γιατί όσοι αμαρτωλοί πήγαν κοντά Του, σώθηκαν.
Ας μην απελπιστούμε αδερφοί μου για τη σωτηρία μας. Αμαρτήσαμε; Ας μετανοήσουμε. Μύριες φορές αμαρτήσαμε; Μύριες φορές ας μετανοήσουμε. Για κάθε έργο αγαθό χαίρεται ο Θεός, εξαιρετικά όμως χαίρεται για μια ψυχή που μετανοεί.
Ελάτε λοιπόν, ας πέσουμε στα πόδια Του και ας εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας.