Νά ὑποφέρεις ἀπό τήν ἀσθένεια κι ἀντί νά εἶσαι χαλαρός καί ἤρεμος, “σέ νιρβάνα”, νά πιέζεις τόν ἑαυτό σου στήν προσευχή γιά νά πεῖς στόν ἄλλο δυό παρηγορητικά λόγια.
Ἐνῶ βιάζεσαι νά φτάσεις στή δουλειά σου, νά στέκεσαι μέ πόνο, ἐνδιαφέρον καί ἠρεμία στόν ἄγνωστο συνάνθρωπό σου, χωρίς νά δείχνεις ὅτι βιάζεσαι (βλέπε παραβολή Καλοῦ Σαμαρείτη).
Ὁ π. Παΐσιος, ἐνῶ βιαζόταν νά ξεκουράσει τό σῶμα του πού ἦταν ἄρρωστο καί ἄγρυπνο δύο 24ωρα, καθισμένος σέ μία πέτρα, ἄκουγε ἕναν ψυχοπαθή γιά ἑπτά ὁλόκληρες ὧρες, ὁ ὁποῖος τελικά θεραπεύτηκε…
Νά ὑπομένεις μέ χαρά τόν σταυρό πού σοῦ δίνει ὁ τόπος ὁ ἄνθρωπος πού ἀγάπησες.
Ἕνας ἱερέας πού ἀγαπᾶ τήν ἐνορία του, παρ’ ὅτι σταυρώνεται διαρκῶς μέσα σέ αὐτήν, ποτέ δέν τήν ἐγκαταλείπει.
“Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει”…
Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, “Ἐκπλήξεις Χάριτος”, Ἀθήνα 2010, σελ. 573-574
