Γέροντα, έχω ζήλεια, μνησικακία, κατακρίνω, Θυμώνω… – Ή ζήλεια, ή κατάκριση, Θυμός, ή μνησικακία κ.λπ., δλα άπό την υπερηφάνεια ξεκινούν. Ή υπερηφάνεια είναι τό Γενικό Επιτελείο δλων των παθών.
“Αν λοιπόν χτυπήσης την υπερηφάνεια, χτυπάς δλα τά πάθη και έρχεται μέσα σου ή ταπείνωση και ή αγάπη. Γι’ αυτό, νομίζω, αρκετό εΐναι να άσχο-ληθης ή μάλλον νά άνοιξης μέτωπο μάχης μέ την υπερηφάνεια• νά στρέψης δλα τά πυρά προς τό κάστρο της υπερηφάνειας, τό όποιο μας χωρίζει άπό τον Θεό.
Βλέπεις, δταν ό εχθρός πολεμάη ένα κράτος, τις περισσότερες δυνάμεις θά τις στείλη νά χτυπήσουν την πρωτεύουσα. Μία βόμβα άν ρίξη στην πρωτεύουσα και την καταστρέψη, πάει μετά, κατέστρεψε δλο τό κράτος.
– Γέροντα, μέ ποιόν συγγενεύει ό υπερήφανος; – Μέ τόν έξω άπό ‘δώ, μέ τον διάβολο… “Αν και εύ-κολώτερα κάμπτεται ό διάβολος παρά ό υπερήφανος.
Γιατί τόν δαίμονα τόν κάμπτεις, άν ταπεινωθής, ενώ τόν υπερήφανο, ακόμη και νά ταπεινωθης καί νά του ζήτησης συγγνώμη, δεν τον κάμπτεις• θά σοΰ πή: «υποκρίνεσαι!».
Όποιος έχει περισσότερη ταπείνωση, έχει περισσότερο πνευματικό περιεχόμενο. Ό υπερήφανος δέν εχει εσωτερικό περιεχόμενο. Είναι σαν τό άψώμωτο στάχυ πού στέκεται όρθιο, ενώ τό ψωμωμένο στάχυ γέρνει τό κεφαλάκι του.
Και εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και εσωτερικά ανήσυχος και εξωτερικά ταραγμένος και θορυβώδης. Γιατί, όταν ύπάρχη υπερηφάνεια, ό,τι κάνει ό άνθρωπος, ει ναι μια φούσκα πού την φουσκώνει ό διάβολος και μετά την τρυπάει με μιά καρφίτσα, κάνει κρότο καί σπάει.
Είναι άτιμη ή υπερηφάνεια, είναι φοβερό πράγμα, αφού τούς Αγγέλους τούς έκανε δαίμονες! Αύτη μας έφερε από τον Παράδεισο στήν γη και τώρα άπό την γη προσπαθεί νά μας στείλή στήν κόλαση.